Εναλλακτικά Χριστούγεννα

Μας κτυπήσαν οι γιορτές κατακέφαλα και πριν τις καταλάβουμε φεύγουν και πάλι. Κάθε πέρσι και καλύτερα, σκέφτομαι κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Και κάθε χρόνο επαληθεύομαι… Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται στο πεσιμιστικό σκοτάδι που βλέπω γύρω. Που και που κανένα γελάκι σπάει τη σιωπή, μα το φως πίσω μου όλο και ξεμακρύζει. Και ξεχνάω τί υπήρχε εκεί, τί με έκανε να προχωρώ. Και το ζητώ, μα δεν θυμάμαι τι ακριβώς ήταν, πώς έμοιαζε, πώς ακουγόταν…

Ναι, με είχες προειδοποιήσει. Προχωρούσα συνειδητά, γνωρίζοντας πως θα αλλάξω. Μα, δεν σταμάτησα. Τους άφησα να με καθοδηγήσουν. Εγώ φταίω. Εγώ τους άφησα. Με πλήρη επίγνωση. Εγωιστικά και με πολύ θράσος. Αθέτησα κάθε υπόσχεση και κάθε όρκο και τώρα ντρέπομαι που μετανιώνω…

Μαλθάκεψα…

Μεθαδόνη σε Γυμνασιόπαιδα

Και για να μην ξεχνιόμαστε και να νομίζουμε ότι τα ναρκωτικά είναι προσιτά ή σκοτώνουν μόνο rockers και superstars...

Έκαναν την εμφάνισή τους και στην Λεμεσό. Δόθηκαν από άγνωστους σε παιδιά του Γυμνασίου και φυσικά κατέληξαν στις πρώτες βοήθειες.

Τα Strawberry quickies είναι ένα είδος μεθαδόνης σε κρυσταλλική μορφή. Κυκλοφορούν σε συσκευασίες ζαχαρωτών, που μοιάζουν με τα γνωστά pop rocks, σε διάφορες "γεύσεις" και μάλιστα έχουν την ανάλογη μυρωδιά.

Φυσικά, δεν υπάρχει λόγος υπερβάλλοντα πανικού. Η εφαρμογή της γνωστής συμβουλής "μην δέχεσαι τίποτα από αγνώστους" είναι η καλύτερη λύση.

Αυτή η βιομηχανοποιημένη νέα εμφάνιση με προβληματίζει πραγματικά. Μια εισαγωγή τόσο μεγάλη δεν είναι δυνατόν να έρχεται συστημένη στο ταχυδρομείο. Κάπου υπάρχει μια τρύπα που χρειάζεται να κλείσει, κατά λιμάνι μεριά ίσως?

Tribute to the Prince

20 χρόνια από τη μοιραία δόση...

Τουρλού-τουρλού Σκέψεις και Ασυναρτησίες περί Κρατικών και Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων

Διερωτάμαι καμιά φορά κατά πόσον η Ευρώπη απλά μας ανακάτωσε ή αντιθέτως μας άνοιξε τα μάτια. Σίγουρα η μικρή μας Κύπρος ήταν πίσω στις εξελίξεις, αλλά δεν ήταν και τόσο χάλια... Και τον τουρισμό της είχε, και τα ναρκωτικά της είχε, και την οικονομία της είχε, και την εγκληματικότητά της είχε, και τα νοσοκομεία της είχε, και τους περιθωριοποιημένους της είχε, και τα υπουργεία της είχε, και τους ΜΚΟ της είχε, και οικογενειακούς δεσμούς είχε, και παιδεραστία είχε, και το ποδόσφαιρό της είχε, και τους πρωταθλητές της είχε, και, και, και, και... Μπορούσαμε και καλύτερα δηλαδή, αλλά σχετικά με όσα περάσαμε, καλά τα πηγαίναμε.

Ήρθε λοιπόν μια ωραία πρωία η Ευρώπη με τους επιστήμονες, τα συμβούλια και τις οδηγίες της και μας ζήτησε σε όλα εναρμόνιση. Για να μιλάμε σωστά, δεν ήρθε και τα ζήτησε όλα αυτά ξαφνικά, όχι. Το ξέραμε και το περιμέναμε πως θα συνέβαινε αυτό. Αλλά, η κουλτούρα της τελευταίας στιγμής, όπως πάντα, δεν επέτρεψε να προσχεδιάσουμε μακροχρόνιες στρατηγικές ή να προετοιμάσουμε το έδαφος για βιώσιμες αλλαγές. Και καταλήξαμε στο σήμερα με πολλά υποσχόμενα, εξωτερικά επιβεβλημένα προγράμματα που απευθύνονται σε μια σωρεία κοινωνικών προβλημάτων, τα οποία όμως δεν έχουν ούτε ουσιαστική συνεγασία, ούτε απόδοση, πνίγονται στην γραφειοκρατία και τελικώς εγκαταλείπονται, άλλα λόγω υποστελέγχωσης, άλλα λόγω έλλειψης ανταπόκρισης.

Υπάρχουν μεν επιτυχημένα προγράμματα, δεν λέω, και άξιοι λειτουργοί που συνεργάζονται άριστα με τους ευρωπαΐους συντονιστές. Έχουν όμως πολύ συγκεκριμένους σκοπούς και ομάδες στόχου και κατά κύριο λόγο, υπάγονται σε διάφορα υπουργεία, που σημαίνει ότι και πάλι είναι βραδυκίνητα, πάλι κινδυνεύουν από πολιτικές αστοχίες, πάλι παγιδεύονται στα ίδια πρόσωπα.

Τελικά σκέφτομαι αν υπαρχει σωτηρία... Ούτως ή αλλιώς, δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ το αλάνθαστο πρόγραμμα που καλύπτει τους πάντες ξεπερνώντας όλες τις πρακτικές δυσκολίες. Και η χρηματοδότηση είναι μόνιμο πρόβλημα, είτε πρόκειται για κρατικό πρόγραμμα, είτε ευρωπαϊκό, είτε κάποιας μη κυβερνητικής οργάνωσης. Η κοινωνία περνά σε δεύτερη μοίρα, μπροστά την τρομοκρατία του κεφαλαίου και η παραγωγή πιέζεται ανελέιτα και με οποιοδήποτε κόστος. Το ξέρουμε, όσο ευρωπαίοι κι αν το παίζουμε.

Που γυρνάει ο Γιός σου τα βράδια?

Όχι, ο τίτλος δεν προέρχεται από κάποιο σκυλοτράγουδο, ούτε πρόκειται για κάποια ερώτηση σε πεθερά! Είναι όμως μια καλή ερώτηση σε όλους τους γονείς, κι εκείνους που έχουν τα αγόρια τους, και εννοείται φυσικά και τα κορίτσια τους, ξαπόλιτους, αλλά και όσους νομίζουν πως ή θέλουν να τους δεμένους στα βρακιά τους.

Μπορούμε να δώσουμε πολλά ελαφρυντικά στους γονείς. Φυσικά δεν υπάρχουν γονείς που δεν κάνουν λάθη και ακόμα δεν φταίνε οι γονείς για όλα τα λάθη των παιδιών τους, το υπογραμμίζω αυτό. Όμως, οι άμεσοι συγγενείς και η οικογένεια είναι η πρώτη δικλείδα ασφαλείας για κάθε τί που κάνει ή που περνά το παιδί. Και σίγουρα έχουν μερίδιο ευθύνης γιατί όταν δεν προλαβαίνουν ορισμένα πράγματα.

Ξεκαθαρίζω ότι σε καμία περίπτωση δεν θέλω να υπσοτηρίξω τον τρόπο διαπαιδαγώγησης "των μμμωρών" που προωθείται από τις μάμμμμες στην Κύπρο. Για μένα ο σωστός γονιός-διαπαιδαγωγός στέκεται δίπλα στο παιδί, όχι μπροστά ή πίσω του. Δεν είναι τόσο προστάτης ή δάσκαλος όσο φίλος του. Μαθαίνουν κι ωριμάζουν μαζί. Διευκρινίζουμε πάλι ότι μιλάμε για παιδιά στην εφηβική ηλικία. Ακριβώς όπως αυτά που βόλταραν στην πρωτεύουσα το βράδυ της Παρασκευής.

Πόσοι από τους γονείς αυτών των παιδιών ήξεραν ακριβώς πού ήταν τα παιδιά τους και με ποιους? Δεν ρωτάω αν ήξεραν για το τί έκαναν, γιατί τότε θα ήταν κατηγορία ως συνένοχοι. Πόσοι από εμάς ξέρουμε το στέκι και τα ενδιαφέροντα των παιδιών μας? Το ξέρω πώς είναι δύσκολο να το μάθουμε, πάντα το εκλαμβάνουν ως ανάκριση ή πρήξιμο οι έφηβοι. Μα, πιστέψτε με, πάντα υπάρχει τρόπος να μάθεις. Όσο άσχημη κι αν πιστεύεις ότι είναι η σχέση σου με το παιδί σου, πάντα, σε οποιανδήποτε ηλικία μπορεί να αλλάξει. Δεν θέλω να ακουστώ όπως οι ψυχολόγοι που λένε και ξαναλένε ότι η επικοινωνία είναι το παν, αλλά ναι, παίζει ένα από τους σημαντικότερους ρόλους. Και χρειάζεται διαρκή εκπαίδευση και προσπάθεια κι από τις δυό μεριές. Και μην ανησυχείτε, τα παιδιά ξέρουν. Είναι ρέμπελοι, είναι επαναστάτες, παρασύρονται και δεν αντιλαμβάνονται πλήρως τις συνέπειες, αλλά ξέρουν τί συμβαίνει και θέλουν να μάθουν περισσότερα. Γιατί όχι άλλωστε? Αν δεν πάθουν, δεν θα μάθουν. Το ζητούμενο είναι να μην πάρει κι άλλους η μπάλα στα παθήματα.

Αίσχος

Επιφυλάκτηκα να περιμένω την αστυνομική έκθεση για τα γεγονότα στις Φοινικούδες, όμως αν είναι πράγματι έτσι όπως παρουσιάζεται στο ikypros τότε άδικα την περίμενα... Ελπίζω φυσικά να μην πέφτω θύμα παραπλάνησης των media και της συναισθηματικής μου φόρτισης, αλλά που'ν την αναφορά στις ευθύνες των διαδηλωτών? Τί είναι αυτές οι μ@*^$# για μεταφορά του Rainbow από τη Λεμεσό στη Λάρνακα εν μία νυχτί? Και που είναι τα πολιτικά πρόσωπα που συμμετείχαν στην πορεία να μας πουν τις δικές τους εντυπώσεις? Μόνο το όνομα του προέδρου του ΚΙΣΑ είδα να φιγουράρει στις ειδήσεις. Κάπου χωλαίνει το πράμμα και βρωμά, απογοητευτικά φανερά. Το μόνο σημείο που συμφωνώ είναι οι ευθύνες του Δήμου. Ντροπή κι Αίσχος. Αυτό μόνο...

Purple Blues

My love's a sepulchral blues
A procession of black cars
My love's a sepulchral blues
A procession of black cars

With purple ribbons, with purple orchestra,
in a purple march, everything's purple

My love's a sepulchral blues
A procession of black cars
My love's a sepulchral blues
Life's a matter of odds


Again, as promised! A poem by Costas Tripolitis

MEGA Παρωδία

Ωραίος ο κύριος Κουσιουμής, πολύ ωραίος. Ανάφερε όλα τα στοιχεία, απλά, κατανοητά και μαζεμένα, χωρίς να αποποιείται ευθύνες και λάθη.

Παπαδόπουλε και λοιποί τάχα μου έγκυροι δημοσιογράφοι και αντικειμενική ομάδα του MEGA, γελιέστε αν νομίζεται πως δεν καταλάβαμε πως κλείσατε το μικρόφωνο στον καλεσμένο σας. Μου θέλατε να σας μιλήσει κι ο αρχηγός και καλά. Σας μάθαμε πια, που λέτε τις μισές αλήθειες, χωρίς να ντραπείτε να καταπατήσετε τα δικαιώματα ενός ανθρώπου καθώς και τις αρχές σας τάχα, της πολυφωνίας και της ελευθερίας του λόγου. Αποδεικνύετε για άλλη μια φορά ποιοι είναι οι φασίστες και οι τρομολάγνοι, ποιοι εξυπηρετούν πολιτικά και άλλα συμφέροντα. Αν θέλετε να κάνετε νούμερα, καλύτερα να αναμεταδίδετε τις ειδήσεις του Star!

Γυναικεία Επανένταξη

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=201680&-V=articles

Είναι μια λυπηρή αλήθεια, όσα αγνοείς να νομίζεις ότι δεν υπάρχουν, μα ακόμα πιο λυπηρό όταν όσα αγνοείς, να υποθέτεις ότι υπάρχουν...

Φαίνεται πως η διάκριση μεταξύ ανδρών και γυναικών, δεν έκανε διάκριση στις κυπριακές φυλακές. Θεωρούσα αυτονόητο, όταν διάβαζα για το σύστημα των ανοικτών φυλακών ότι ισχύει για τους κατάδικους και των δύο φύλλων. Ξέχασα δυστυχώς σε μια πόσο μικροαστική και πατριαρχική κοινωνία ζούμε ακόμα, με όσα ευρωπαϊκά ενδύματα κι αν την ντύνουμε.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, έγινε το πρώτο βήμα. Και μην γελιέστε με το δωμάτιο. Πάλι τέσσερις τοίχοι είναι.

Κλέφτες και Πολίτες

Έχει ξαναγίνει να συλλαμβάνονται ληστές από πολίτες. Όμως, το να μπλέκεις στην καταστολή εγκληματιών, ειδικά όταν εμπλέκεται και κοντόκανο κυνηγετικό όλπλο, δεν είναι για αστεία. Είναι μαλιστα χρέος της αστυνομίας να αποτρέπει τους πολίτες από το να αποπειραθούν κάτι τέτοιο.

Μα η συνεργασία μεταξύ του συνταξιούχου αστυνομικού και των πολιτών σήμερα στην ληστεία της Τράπεζας Κύπρου στη Μέσα Γειτονιά, είναι ένα άριστο παράδειγμα του τί σημαίνει κοινωνική αλληλεγγύη. Είναι φυσικά και θέμα τύχης που όλα πήγαν κατ' ευχή, όμως η γρήγορη σκέψη και κατάστρωση στρατηγικής, από το αναποδογύρισμα της μοτοσυκλέτας, μέχρι την ανάληψη της σύλληψης του οπλισμένου ληστή από μόνος του και όχι με τη συνοδεία άλλου πολίτη, ήταν καθοριστική.

Θα μου πείτε, αν δεν ήταν συνταξιούχος δεν θα βρισκόταν καν εκεί η αστυνομία. Πράγματι! Αφού δεν είναι στις αρμοδιότητες της αστυνομίας να φυλάει τράπεζες! Κι ευτυχώς δηλαδή!

Plus TV και ξερό ψωμί

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου φίλο του ποδοσφαίρου ή οποιουδήποτε άλλου συγκεκριμένου αθλήματος. Λάτρης του αθλητισμού όμως είμαι. Και ναι, όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, ώρες ώρες το απολαμβάνω να βλέπω μάπα, ανεξαρτήτου ποιας ομάδας παίζει. Και θα φωνάξω και θα βρίσω και θα ξεχαστώ μπροστά στην οθόνη ή το γήπεδο.

Χθες, δεν ήταν πολύ σπουδαίος ο αγώνας. Αλλά τον είδα. Όχι επειδή καίγομαι για τον Ερμή ή την ΑΕΛ, αλλά τόση πολλή εντύπωση μου έκανε που μπορούσα να δω παιχνίδι σε μη συνδρομητικό κανάλι. Πολύ πιθανόν για τελευταία φορά μάλιστα. Τί να πεις? Μπράβο? Αφού έτσι κι αλλιώς θα τα δώσουν κάπου τα δικαιώματα. Νυν υπερ πάντων το χρήμα, έτσι δεν είναι?

Πέντε Λέξεις Αρκούν

Με το σημερινό της φύλλο, ο Φιλελεύθερος δακτυλοδείχνει άτομο-συνεργάτη της αστυνομίας σε πολύ σοβαρή υπόθεση. Επιτρέψτε μου να γενικολογίσω, ώστε να μην διαπράξω κι εγώ το ίδιο λάθος.

Σέβομαι το έργο των ΜΜΕ και των ανθρώπων τους. Κατανοώ πολλές φορές πόσο εύκολο είναι να περάσουν τα ασαφή όρια της επαγγελματικής δεοντολογίας και του σεβασμού προς τα άλλα άτομα και δη τους πρωταγωνιστές των ειδήσεών τους. Καταλαβαίνω πως, όπως και σε όλα τα επαγγέλματα, υπάρχουν και σκάρτα φρούτα που δεν ενδιαφέρονται για οτιδήποτε και "χαλάνε την πιάτσα", ανάμεσά τους δυστυχώς και κάποιοι σε θέσεις αρχισυντακτών.

Μα ρε φίλε, μόλις έδωσες το τελειωτικό κτύπημα σε έναν άνθρωπο που μπορούσε να βοηθήσει πραγματικά σε ένα δύσκολο θέμα. Φυσικά ο τύπος έγινε είδηση επειδή κάτι πήγε στραβά, τα στραβά μόνο γίνονται ειδήσεις άλλωστε, μα τώρα πώς θα διορθωθεί το πράμμα, άμα το κρατάτε κι εσείς από κάτω? Ναι, να κάνετε τη δουλειά σας, μα γιατί να δυσκολεύετε τη δουλειά των άλλων, απλά και μόνο γράφωντας μια πρόταση παραπάνω?

Κάψε κι Εσύ ένα Βιβλίο! Βγάλε το Φασίστα από μέσα σου!

Οι άνθρωποι πιστεύουν πολύ στα σύμβολα. Ουσιαστικά, ολόκληρή τους η ζωή είναι φτιαγμένη με / για τα / από τα σύμβολα, όπως λέει ο Blumer κι οι άλλοι θεωρητικοί της Κοινωνικής Διαντίδρασης. Το καθένα απ 'αυτά ενέχει σημασίες άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο σημαντικές, ανάλογα με την αξία που του προσδίδει το άτομο, οι σημαντικοί άλλοι για το άτομο και οι περιστάσεις. Οι άνθρωποι λοιπόν ζουν / αναπνέουν / υποφέρουν / χαίρονται ανάμεσα σε / για τα / εξαιτίας των διάφορών σύμβολών.

Σκεφτείτε τότε, την συμβολική, και πραγματική κατά συνέπεια, σημασία της καταστροφής ενός συμβόλου, ενός συμβόλου θρησκευτικής σημασίας, που για πολλά εκατομύρια αποτελεί οδηγό πρακτικών ζωής και που καθορίζει πώς γεννιούνται και πώς πεθαίνουν. Η καταστροφή του Κορανίου, κι οποιουδήποτε άλλου θεωρούμενου ως υπέρτατου συμβόλου, δεν είναι για γέλια. Τουλάχιστον όχι γι' αυτούς που του προσδίδουν πραγματική αξία.

Εγώ όμως γέλασα όταν διάβασα για την "Παγκόσμια Ημέρα Κάψε Ένα Κοράνι". Πρώτον γιατί διοργανώνεται από εκκλησία. Αμέσως φαντάστηκα τα αντίποινα: Σταυροί και Καινές Διαθήκες να καίγονται στο προαύλιο και τα ΜΜΕ να βγάζουν τίτλους με μεγάλα γράμματα "Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΕΦΤΑΣΕ", "ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ" και λειπές βλακείες. Έπειτα λέει, διοργανώνεται με την ευκαιρία της 9ης επετείου της 11/9. Πώς πέρασε πάλι ο καιρός, πάλι θα βλέπουμε στις οθόνες μας τα αεροπλάνα να γίνονται στάχτη στους πύργους. Ναι, είναι ένα τρομερό γεγονός που έγραψε ιστορία και σκότωσε χιλιάδες αθώους. Μα φτάνει πια, με αυτό το κόμπλεξ. Τί κάνουν οι Αμερικανοί Ψυχολόγοι πια?

Μετά σκοτείνιασα... Τα βιβλία, τα όποια βιβλία, συμβολίζουν την γνώση, την άποψη, την ελευθερία μετάδοσης σκέψεων. Δημιουργούν συνειδήσεις, ιδέες, ιστορία. Οι Ναζί καίγαν τα βιβλία. Ούπς! Μα τί κάνεις? Συγκρίνεις του Συντρόφους με Ναζιστές? Πιπέρι στο στόμα! Μα, περί αυτού πρόκειται. Την ασέβεια, το μίσος, την καταστροφή, που συμβολίζει μια τέτοια κίνηση. Όχι μόνο προς το θρησκευτικό περιεχόμενο, ή τους ανθρώπους που εκφράζει το Κοράνι, αλλά προς τον πολιτισμό και την προσπάθεια ολόκληρης της ανθρωπότητας να κάνει και ν' αναπαράγει όλα όσα εκφράζει ένα βιβλίο.

Γίνε ο Μύθος

Πότε τα καθήκοντα που αναθέτονται σε έναν εργαζόμενο από το αφεντικό του υπερβαίνουν τις υποχρεώσεις του?

Δύσκολο να τραβήξεις μια γραμμή μεταξύ αυτών. Ειδικότερα όταν η σχέση με το αφεντικό δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά χειρότερα νομίζεις πως εκτός από αυτό είναι και φιλαράκι σου. Το θέμα είναι να μην μπεις στο τρυπάκι. Αρχικά δέχεσαι να κάνεις κάτι επειδή δεν σου είναι κόπος, μετά ακόμα κάτι γιατί δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις. Έπειτα, δεν μπορείς να πεις όχι ή ότι δεν εμπίπτει αυτό στις υποχρεώσεις σου. Το φιλαράκι τότε θα γίνει αφεντικό. Και δεν θα'χεις καλά ξεμπερδέματα.

Πώς βγαίνεις από το τρυπάκι? Ή τα σπάσας όλα, τον χέζεις όμορφα κι ωραία και χάνεις την δουλειά σου. Ή πολύ ευγενικά λες "λυπάμαι, αυτό δεν εμπίπμτει στα καθήκοντά μου", ξεχνάς το φιλαράκι σου, την ευνοϊκή μεταχείριση, τα μπόνους κτλ και γίνεσαι μύθος στο γραφείο. Παντού υπάρχει ένας μύθος, που λέει κι η διαφήμιση.

Κρίμα που αυτοί πληρώνονται λιγότερα.

270 km Αγάπης με Κανό

***English Text Follows***

270 χιλιόμετρα αγάπης πρόκειται πρόκειται να διανύσουν κωπυλάτες για τον Σύνδεσμο για Άτομα με Αυτισμό!

Η θαλάσσια διαδρομή τους ξεκίνησε από την Πόλη της Χρυσοχούς στις 23 Αυγούστου 2010 με τελικό προορισμό τον Πρωταρά! Την Πέμπτη 26 Αυγούστου, τους περιμένουμε στην πόλη μας τη Λεμεσό!

Στόχος μέσα από την προσπάθειά τους, είναι να γίνουν εισφορές για τις μεγάλες ανάγκες του Συνδέσμου.
Για περισσότερες πληροφορίες στα τηλέφωνα 25343461.
_____

270 kilometres of love are about to cover volunteers by canoe!

These volunteers are about to cover the distance from Polis, all the way to Protaras! Their journey started on the 23rd of August 2010 and, on Thursday 26th, we are expecting them in our town, Limassol!

Their goal is, thorught their attempt, to gather donations for the great needs of the Cyprus Autistic Association.
For more informatio call 25343461.
_____

Λέγανε στις ειδήσεις ότι τα βρήκανε λίγο σκούρα στα νερά του Ακάμα... Μπράβο τους πάντως και καλή συνέχεια να έχουν!

Αλλάζω Όνομα και Αριθμό

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης και σε λιγότερο φιλοσοφικό ύφος, έρχονται να ταιριάξουν οι "κυνικές" για πολλούς δηλώσεις του Eric Schmidt. Επιτρέψτε μου, να μην αναφερθώ στο θέμα της προστασίας της ιδιωτικότητας στο διαδίκτυο, αλλά σε μια άλλη πτυχή που προέκυψε από τη συνέντευξή του στη Wall Street Journal.

Υποστηρίξαμε λοιπόν, πριν λίγες μέρες, ότι η ταυτότητα είναι ρευστή, αλλάζει και μεταμορφώνεται διαρκώς. Είπαμε επίσης ότι η ταυτότητα του κάθ' ενός κατοχυρώνεται πολλές φορές στο φαντασιακό του περιβάλλοντός μας από αυτό που εκδηλώνεις δημόσια, ή αλλιώς "είσαι ό,τι δηλώσεις". Τώρα θέλουμε να προσθέσουμε, κάτι που εφάρμοζε και στην πράξη ο Albert Camus, πως η ποιότητα δημιουργείται συχνά από την ποσότητα.

Πώς συνδέονται όλα αυτά; Είναι αποδεκτό ότι ο αυθορμητισμός και η επιπολαιότητα είναι χαρακτηριστικό της νεαρής ηλικίας, σε άλλα άτομα σε μεγάλο βαθμό και σε άλλα λιγότερο. Την ίδια στιγμή ο πειραματισμός και η δεκτικότητα σε νέες εμπειρίες περιλαμβάνονται στην εφηβεία. Με το διαδύκτιο και την εξάπλωση των κοινωνικών δυκτίων, η εκδήλωση και δημοσιοποίηση αποδεικτικών τέτοιων εμπειριών, ίσως και εκκούσια σε υπερβολικό βαθμό μέσα από την αφέλεια των νέων, είναι γεγονός. Τα βλέπουμε καθημερινά από φίλους και γνωστούς στις δικές μας σελίδες, στα email μας κτλ.

Αν λοιπόν, η ποσότητα δημιουργεί την ποιότητα, όσες περισσότερες φωτογραφίες βλέπουμε ενός φίλου μας σε clubs με ποτά κτλ, τόσο πιο πολύ ισχυροποιείται στο φαντασιακό μας η ταυτότητα του συγκεκριμένου ως "party animal", ως "νυκτόβιου", ως "αλκοόλα"... Το παιδί αυτό μπορεί να μην πίνει ούτε σταγόνα κατά τη διάρκεια της εβδομάδας και το Σαββάτο που βγαίνει να πίνει το καθιερωμένο ποτηράκι. Απόλυτα σεβαστό κι αποδεκτό. Η ποιότητα όμως "αλκοόλας" καθορίζεται από το πώς προβάλεται η κατανάλωση αλκοόλ και με ποιά συχνότητα. Και σ' αυτό επηρεάζει φυσικά η διάθεση και οι προσωπικές αντιλήψεις ή επιδιώξεις του αποδέκτη, ας το παραδεκτούμε, ο μοντέρνος άνθρωπος δεν λειτουργεί πρωτίστως και πάντοτε με καλές προθέσεις.

Άρα, υπάρχει κάποια βάση στα λεγόμενα του κύριου Schmidt. Στη συνέντευξή του μάλιστα, προέβλεψε πως στο μέλλον οι νέοι με την ενηλικίωσή τους θα αλλάζουν όνομα για να ξεφύγουν από το βεβαρυμένο διαδυκτιακό τους παρελθόν, και πως ακόμα οι ίδιες οι κυβερνήσεις θα παρέχουν αυτή την υπηρεσία! Δήλωση που μπορεί να ακούγεται υπερβολική, ίσως και τρομακτική. Σ' αυτήν υπήρξαν ήδη πολλές ενστάσεις. Μα μετά από τόσα που είδαν τα μάτια μας και με την αναγνώριση της σημαντικότητας της ταυτότητας, ή τελος πάντων του προσώπου που δείχνεις δημόσια, το αμφιβάλλετε;

Αγνώστου Ταυτότητας

Λένε, και δυστυχώς στο μικροαστικό μυαλό του Κύπριου συνήθως ισχύει, ότι "Είσαι ό,τι δηλώσεις". Τρανό παράδειγμα οι πάμπολλοι developers και τα ακόμα περισσότερα θύματά τους που τώρα γυρεύουν το δίκιο τους στα δικαστήρια, οι ειδικοί φυσιοθεραπευτές-χειροπράκτες - τσαρλατάνοι και ο καημένος γεράκος που πήγε άδικα αλλά ο τυχερός γρήγορα, και τόσες άλλες φίρμες και μη στην TV που τα παίρνουν χοντρά απλά επειδή πουλάνε ψώνιο και τρέλα στην οθόνη. Και λίγα λέω...

Ακριβώς όμως, όπως λέει κι ο Nietzsche "η Aλήθεια δημιουργείται και δεν ανακαλύπτεται", έτσι κι η ταυτότητα του κάθε ατόμου ανακαλύπτεται, ανακατασκευάζεται κι αλλάζει. Είναι ρευστή και άμορφη, περιοδική και ανάξια εμπιστοσύνης. Εξελίσσεται και μεταμορφώνεται ανά πάσα στιγμή, με κάθε τί καινούργιο ή παλιό, σε κάθε βήμα, με κάθε αναπνοή στην εκπνοή διαφέρεις.

Είναι όπως το περιέγραφε ο Nietzsche απ' την αρχή κι όπως το εξέλιξε ο Goffmann κατόπιν. Ζεις σαν μάσκες. Όχι με μάσκα, αλλά σαν πραγματική μάσκα, και όχι μόνο σαν μια μάσκα, αλλά πολλές διαφορετικές κι εναλλασσόμενες μαζί. Έχεις ταυτότητα? Έχεις. Πολλές μάλιστα. Κάθε μάσκα και ταυτότητα. Κάθε στιγμή και άλλη μάσκα. Μα κάτω από τις μάσκες? Είσαι εσύ. Γυμνός και πάλι μεταμφιεσμένος. Γιατί κανείς δεν σε ξέρει καλά, ούτε κι εσύ ο ίδιος καν. Απλά ψάχνεσαι και βρίσκεσαι σε στιγμές έντασεις, χωρίς όμως λύτρωση. Μοναχά παροδική ψευδαίσθηση ότι υπάρχεις τελικά. Κι ας ξέρεις πως αυτό δεν είσαι εσύ. Μα τελικά ποιος είσαι?

Πάλι Φυσάει Ζεστός Αέρας

Μαζί! Την ίσως "πιο ζεστή νύχτα του καλοκαιριού", μες την αποπνικτική υγρασία της Λεμεσού, έμοιαζε σαν να "πλέουμε στο νερό" μια με τον Ανεστόπουλο και μια με τον Παυλίδη...

Όχι και η καλύτερη συναυλία που πήγα ποτέ, ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματα, παράξενα, ξενικά... Λίγο η ζέστη, λίγο η επιστροφή στη Λεμεσό, λίγο η απογοήτευση για τον Αγγέλακα, λίγο η νέα δουλειά του Θάνου που δεν πρόλαβε να ωριμάσει μέσα μου, ούτε ανάμεσα στο κυπριακό κοινό, λίγο η Κυριακή και οι διακοπές, λίγο τα γεράματα... Δύσκολα τα πράγματα όταν έχεις μέτρο σύγκρισης. Αλλά το απόλαυσα, μέχρι το κόκκαλο, μέχρι και την τελευταία στιγμή.

Μια νύχτα εναλλακτική κι όχι εξαιτίας του χαρακτήρα της μουσικής. Τόσο βασανιστικά εναλλακτική που πονούσε από γλυκιά νοσταλγία κι αναμνήσεις. Σαν ένα πέρασμα σε μια παράλληλη διάσταση στο χωροχρόνο. Ήθελε να φτάσει κάπου εκεί, δεν τα κατάφερε, μα άγγιξε το τέλειο και τ' άφισε να φύγει. Έτσι δεν μοιάζει πάντα η ζωή? Όλο απογοητεύσεις κι εκπλήξεις.

Ήταν όμως λίγο άτυχη η στιγμή. Ειδικότερα για τον Θάνο, που κουβαλάει ακόμη τη φωνή των Κρίνων όσο κι αν άλλαξε φάτσα. Ο Παυλίδης όσο να 'ναι έβγαλε και δυό προσωπικούς δίσκους. Κι ακόμα περιορίστηκε στο να πει 3-4 δικά του τραγούδια κι περισσότερα των Ξύλινων Σπαθιών. Γιατί το ξέρει πως το κοινό, και δη στην Κύπρο, μένει κολημένο στα παλιά, τα γνωστά, τα σίγουρα. Αξιέπαινος κι αξιοθαύμαστος ο Θάνος που τραγούδησε τη ψυχή του με βροχή τον ιδρώτα σε κάθε του ξέσπασμα. Μα άλλη η εξομολόγηση στον Ιανό κι άλλη στη σκηνή του ποταμού.

Όσον αφορά τη διοργάνωση, καταπληκτική. Αξίζουν πράγματι συγχαρητήρια και στους Friends και το Δήμο Γερμασόγιας. Για τους Κύπριους που ανοίξαν τη συναυλία τί απ' όλα να ξαναπούμε? Και σ' αυτούς, στον καθένα ξεχωριστά μπράβο κι ελπίζω να μην τελειώσει εδώ το καλοκαίρι.

Η Ταχινόπιττα, η Φυγοστρατία και η Γραμματέας, η νέα Τηλενουβέλα παίζεται σε όλα τα Κυπριακά Κανάλια

Αρχίσανε πάλι τα ταμπούρλα και διώξανε μετά μουσικής τον αποδιοπομπαίο τράγο κ. Βάσο Γεωργίου. Τράγο εις διπλούν μιας και το "φάγωμά" του, όπως θέλει να το παρουσιάσει, εξυπηρετεί στον εφησυχασμό σχετικά με δύο φλαίγον ξεχωριστά μα και άρρικτα συνδεδεμένα ζητήματα: τη φυγοστρατία και το ρουσφέτι.

Ειδικότερα για το πρώτο, πιο φρέσκο, πιο πικάντικο, πιο lifestyle, χρειαζόταν να βρεθεί κάποιος να αναλάβει την "πολιτική" έστω ευθύνη. Μετά και από τις πρόσφατες υποσχέσεις επί εξάλειψης του φαινομένου, μωρέ απ'τον στρατό ας είναι, μωρέ απ'το Υπουργείο Αμύνης ας είναι, μωρέ πολιτικό πρόσωπο να είναι κι ό,τι να'ναι! Και voila! Ένα έγγραφο - αποδεικτικό στοιχείο που παράπεσε από τα χέρια μια γραμματέως, που η καημένη μετακινείτε σαν άδικη κατάρα, ένας ευυπόληπτος αξιωματούχος που δεν προωθεί τα παράλογα μα δέχεται τα λογικά, ό,τι και να εννοεί μ' αυτό, και η αθώα αντιπολίτευση που έρχεται σε πρώτη φορά αντιμέτωπη με κάτι τόσο τραγικά και απαράδεκτα μεμπτό. Το αποτέλεσμα στα μίντια.

Θα ξανααναφερθώ στον Durkheim κι ας σας κουράζω. Έγκλημα σε μια κοινωνία = Φυσιολογικό εως κάποιο σημείο. Ρουσφέτι σε μια κυβέρνηση = Φυσιολογικό εως κάποιο αρκετά απομακρυσμένο σημείο. Και όχι, δεν ανακάλυψε την ταχινόπιττα αυτή η κυβέρνηση, απλά η ταχινόπιττα βγήκε στη φόρα αυτή τη φορά συνταγογραφημένη!

Αλλαγή

Οχχχχχίιιιιιιιι!!!!!!!!!!
(εισπνοή εκπνοή εισπνοή εκπνοή εισπνοή εκπνοή)

Ντάξει... Δεν συνηθίζω να αντιδρώ τόσο έντονα σε αλλαγές που υπό άλλες συνθήκες θα με χαροποιούσαν... Αλλά να μην έρθει ο Αγγέλακας και να 'ρθει ο Ανεστόπουλος ήταν μια μεγάλη έκπληξη. Δηλαδή όχι ακριβώς, μεγαλύτερη έκπληξη ήταν που ανακοινώθηκε πως θα ερχόταν ο Αγγέλακας με τον Παυλίδη κι όχι με τον Ανεστόπουλο όπως θα ανέμενε κανείς. ....αλλά να μην έρθει? Μα καθόλου? Μα γίνεται? Γιατίιιιιιι?

(εισπνοή εκπνοή εισπνοή εκπνοή εισπνοή εκπνοή)

Τέσπα... Όπως και να 'χει..... Τα εισιτήρια είναι από καιρό κομμένα κι εξακολουθούμε να ανυπομονούμε! 6 και πόψε κι αναμένουμε..

Πιστοί στη Διαφορά

Σκεφτήκατε ποτέ ποια η διαφορά του να είσαι διαφορετικός;
Μα, θα μου πείτε, είναι πασιφανές! Απλά είσαι διαφορετικός!

Σε τί διαφορετικός όμως; Όλοι είμαστε διαφορετικοί, μοιάζουμε διαφορετικοί, ανόμοιοι. Ποια η διαφορά να είσαι στο πετσί σου διαφορετικός; Ή μήπως καλύτερα να έλεγα... στο κεφάλι σου...

Ο Καμύ έλεγε με οξυμώρως πως η διαφορά του αυτόχειρα από τον επαναστάτη είναι η πίστη. Η πίστη όχι όπως τη έχει ένας "πιστός", τουλάχιστον όχι στην ίδια ποιότητα, αλλά η πίστη/εμμονή/επιμονή/ειλικρίνεια. Ναι, στο τελευταίο είναι το κλειδί. Γιατί όταν είσαι ειλικρινής στην πίστη σου, ζεις χωρίς τύψεις τεχνητές ή αληθινές. Είσαι πιστός ψυχή τε και σώματι. Και στο μυαλό και στις πράξεις.

Τότε, ποια η διαφορά του να είσαι πιστός στη διαφορετικότητά σου από έναν απλό ανόμοιο;

Θα έλεγα ο χρόνος... Κι ας με αφόριζε με μιας ο Καμύ. Ακόμα κι αν μισούσε την αιωνιότητα, κατάφερε να μείνει σ' αυτήν δίχως άλλο. Εγώ όμως, σε μαύρο σύννεφο και στην απαισιόδοξη πλευρά της Γης, θεωρώ ότι η ευκολόπιστη με πολύ κακή έννοια μιμητική συνήθεια του ανθρώπου τον κάνουν να αλλαξοπιστεί για το τίποτα. Κάποια στιγμή θα τσακίσει, θα αλλοτριωθεί και θα αφομοιωθεί στο ανόμοιο και τόσο όμοιο μείγμα του κοινωνικού καζανιού, είτε σε μέρη είτε εξ ολοκλήρου.

Ο πιστός λοιπόν, στις σκέψεις και τις πράξεις, μένει πιστός για περισσότερο από τα 15 του χρόνια. Καμιά φορά και περισσότερο από τα 18 του. Υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις, με ειδικά όμως χαρακτηριστικά, που μπορεί να μείνουν και μέχρι να γεννήσουν. Όχι όμως αργότερα... Εδώ αρχίζει μια άλλη θλιβερή ιστορία... Την ξέρετε καλύτερα από εμένα.

Λεμεσός των Συναυλιών

Συγχαρήκια στο Δήμο Αγίου Αθανασίου και το Κανάλι 6 που για άλλη μια χρονιά ανοίξαν το συναυλιακό καλοκαίρι με μια τόσο επιτυχημένη συναυλία. Κάθε χρόνο και καλύτερα! Το μόνο που μου την έσπασε ήταν τα κουνούπια.

Άντε να' ρθει τώρα η 1η Αυγούστου!

Χέρι Πούγκα σας Κύριοι

Δεν συμφωνώ συχνά με τον κ. Ιωνά, αλλά η κουβέντα που είπατε κύριε βουλευτά ήταν παραπάνω από σωστή. Δεν γίνεται ο ένας να περιμένει τον άλλον, ποιος θα πληρώσει πρώτος και μετά ν' ακολουθήσουν οι άλλοι. Αφού τα λεφτά υπάρχουν και τώρα με την Ευρώπη έρχονται κι άλλα, τί περιμένετε? Θέλετε ηλεκτρονικές κάρτες φιλάθλων? Πρέπει να βάλουν όλοι το χέρι στην τσέπη.

Επιτρέψτε μου όμως να αμφιβάλλω για την αποτελεσματικότητα τους στην πρόληψη της βίας στα γήπεδα. Η ταυτότητα, όσο φανερή κι αν είναι, πάλι χάνεται στον πανικό του όχλου. Και σκεφτείτε λίγο ένα από τα βασικά συστατικά στοιχεία του εγκλήματος, τον τόπο. Βία μέσα... έξω... ή γύρω από τα γήπεδα? Ή μήπως είναι οπουδήποτε αλλού, μακρυά από τα γήπεδα?

Και όσο για τους επιτηρητές ομάδων... Χμ... Βία στη βία? Ή μήπως ηλιθιότητα στη βία? Μάλλον θάρρος χρειάζεται μαζί με μια δόση τρέλας, αν πρόκειται να δουλέψει αυτό.

Από την Πράξη στη Θεωρία

Είναι τελικά μια ανακούφιση να επιβεβαιώνεις εμπειρικά ότι όλες οι μαλακίες που διδασκόσουν επί τόσα χρόνια σε σχολεία και πανεπιστήμια ισχύουν κι έχουν πράγματι πρακτική εφαρμογή. Και φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν τις βλέπεις να ακολουθούνται κατά γράμμα ή/και να πέφτουν μέσα σε όλα. Αλλά ουδείς αλάθητος και καμιά θεωρία δεν πρέπει να θεωρείται πανάκεια (κι αυτό μας το μάθαν στο σχολείο).

Όπως στην περίπτωση του Sutherland, που αν και δεν μίλησε ξεκάθαρα για θεραπεία ή επανένταξη, υπονόησε πως μέσω των διαφορικών συγχρωτισμών, ή καλύτερα της διακοπής συγκεκριμένων, μπορείς να γλυτώσεις το άτομο από το φαύλο κύκλο της υποτροπής. Κι ακόμα καλύτερα, επηρεάζοντας πρώτα τον κύριο πομπό μπορείς να φτάσεις και στους κοντινούς δορυφόρους κι απ' αυτούς αλυσιδωτά σε άλλους κι άλλους.

Κάτι τέτοιο έγινε και σε μια παρέα εδώ... Όχι σε τόσο μεγάλη κλίμακα και ουσιαστικά οι δέκτες είχαν περάσει μόνο σε δευτερογενή επίπεδο, όχι τριτογενή. Αλλά και πάλι, προσωπικά το είδα σαν μια μικρή επιτυχία. Και είμαι περήφανη.

Life has betrayed me once again,
I accept some things will never change.
I've let your tiny minds magnify my agony,
and it's left me with a chem'cal dependency for sanity.

Yes, I am falling... how much longer till I hit the ground?
I can't tell you why I'm breaking down.
Do you wonder why I prefer to be alone?
Have I really lost control?

I'm coming to an end,
I've realised what I could have been.
I can't sleep so I take a breath and hide behind my bravest mask,
I admit I've lost control.

Αυτό δεν λέγετε Αναρχία....

Έχουμε ξαναϋποστηρίξει την άποψη πως δεν υφίσταται ιδεολογία πια... Όλα μπαστάρδεψαν... Ίσως και να γεννηθήκαν εξ αρχής μπάσταρδα, όπως κι εμείς... Αλλά αυτό που γίνεται κάθε, μα κάθε φορά στις πορείες της Αθήνας, και τα νέα μέτρα, ούτε και κανένα άλλο συμβάν δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτές τις προσβολές στα πιο βασικά δικαιώματα των ανθρώπων, δεν λέγετε Αναρχία ή αντίσταση ή αγανάκτηση ή οτιδήποτε θέλουν να το ονομάσουν οι όποιοι καλοθελητές. Και περισσότερο λυπάμαι που παίρνει η μπάλα κι όλους αυτούς τους άνεργους-χαμηλόμισθους-εργάτες-φιλήσυχους διαδηλωτές, που έχουν όλα τα δίκαια με το μέρος τους, για τις μαλακίες που κάνουν οι αναρχικοί-επαναστάτες-γνωστοί-άγνωστοι και λοιποί προβοκάτορες... Λυπάμαι....

Η Ψυχική Υγεία των Νέων

Ακούγεται λίγο τετριμμένο για τίτλος σεμιναρίου. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι το συγκεκριμένο σεμινάριο διοργανώνεται από ένα συνοικιακό συμβούλιο που ανήκει στον ευρύτερο κυρίαρχο δήμο της Λεμεσού, ενώ τελεί υπό την αιγίδα του υπουργού Υγείας. Ο υπουργός Υγείας μάλιστα και ο δήμαρχος Λεμεσού θα παρευρεθούν οι ίδιοι με προσφωνήσεις. Αυτό θα πει υποστήριξη στις τοπικές πρωτοβουλίες, αξίζει να τους το αναγνωρίσουμε.

Η διάλεξη-σεμινάριο θα γίνει λοιπόν στο Λύκειο Αγίου Ιωάννη, Λεμεσό, τη Δευτέρα 3 Μαΐου και ώρα 7:30μμ. Ομιλητές θα είναι οι Δρ. Αργύρης Αργυρίου και Δρ. Νεόφυτος Χαραλάμπους.

Don't....

Η Transport for London, εκτός από τις έγκυρες πληροφορίες για τα ΜΜΜ της Βρετανικής πρωτεύουσας, έχει γίνει δημοφιλής και για τα κοινωνικά μηνύματα που κατά καιρούς προωθεί. Μια από τις πρόσφατες καμπάνιες της με τίτλο: "Don't let your friendship die on the road", σίγουρα τραβάει την προσοχή με τις σοκαριστικές της αφίσες στους σταθμούς του Tube και τη συγκινητική προτροπή "Look out for your mates".

Ένας από τους δυνατότερους συνδέσμους των διαπροσωπικών σχέσεων, η φιλία, που θεωρείτε τόσο δεδομένη έννοια καμιά φορά, αλλά έχει πραγματικά αλλοτριωθεί την σήμερον ημέρα, προωθείται κι ανακατασκευάζεται ως ασπίδα εσωτερικής ασφάλειας. Πολλοί θα θεωρούσαν αφελές κι αθεράπευτα ρομαντικό την πίστη πως η καμπάνια θα πετύχει κάτι στην αδηφάγο πολυπολιτισμική μητρόπολη των εκατομμυρίων, κι όμως φαίνεται πως ο σχεδιασμός και τα μηνύματά της αγγίζουν την ομάδα στόχου, νέους και παιδιά από 12 ετών. Αν μη τί άλλο, αυτά τουλάχιστον δεν έχουν προλάβει να αποκτηνωθούν τόσο, όσο εμείς...

Παγκόσμια Ημέρα για τον Αυτισμό

"...Όλο και συχνότερα διαγνώνονται παιδιά με σύνδρομο του Αυτισμού και συνεπώς επηρεάζει πολύ μεγαλύτερο αριθμό ατόμων από ότι προηγουμένως.

Σήμερα και μέχρι τις 2 μμ ο Σύνδεσμος για Άτομα με Αυτισμό Κύπρου θα διατηρεί περίπτερο για ενημέρωση του κοινού στην πλατεία Γρηγόρη Αυξεντίου στην οδό Ανεξαρτησίας έξω από το Επαρχιακό Διοικητήριο Λεμεσού. Στόχος είναι η ευαισθητοποίηση και η πληροφόρηση πάνω στον Αυτισμό.

Σ’ αυτά τα πλαίσια και με την ανάληψη της ανέγερσης ενός «Κέντρου Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης» για τα Άτομα με Αυτισμό, το Κεπάκυ σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο διοργανώνει ένα Σεμινάριο πάνω στη σημασία της Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης. Το τρίπτυχο και η δήλωση συμμετοχής επισυνάπτονται. Παρακαλώ προωθείστε το μήνυμα αυτό και ενημερώστε οποιονδήποτε μπορεί να ενδιαφέρεται και θέλει να συμμετάσχει...."

Αυτό το email πήρα σήμερα και θέλω να το μοιραστώ με όλους.
Όποιος ενδιαφέρεται ας αφήσει εδώ μήνυμα να του στείλω περισσότερες πληροφορίες. Το σεμινάριο πάντως είναι στις 15 και 16 Μαΐου στη Λεμεσό.

Welcome Fear

14/03/2010 3:40 ΜΜ



"...Bienvenida a Tijuana
Bienvenida mi suerte
Bienvenida la muerte
Por la Panamericana

Welcome to Tijuana
Tekila, sexo y marihuana
Welcome to Tijuana
Con el coyote no hay aduana..."

Βλέποντας χθες το ντοκιμαντέρ της Μάγιας Τσόκλη για το Μεξικό, στο κομμάτι για την Τιχουάνα, δεν μπόρεσα να μην κάνω μια σύγκριση με την σημερινή κατάσταση στην Κύπρο.
Στο ντοκιμαντέρ, μια κοπέλα μιλά για το πώς τα επίπεδα της εγκληματικότητας στην πόλη επηρεάζουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων. "Περπατάς και γυρνάς συνέχεια το κεφάλι μήπως και κάποιος σ' ακολουθεί..." Ο φόβος έχει κυριεύσει τους κατοίκους ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και κοινωνικής κατάταξης.

Στη μικρή μας Κύπρο τώρα, θυμηθήκανε πάλι να μιλήσουν για την αύξηση της εγκληματικότητας. Και φυσικά μπήκανε στο τρυπάκι να ψάχνουν να επιρρίψουν ευθύνες σε αξιωματούχους. Ναι, δεν διαφωνώ ότι παρατηρείται αύξηση της εγκληματικότητας, ναι, πιστεύω πως υπάρχουν φταίχτες που ίσως και να κατέχουν πολιτικές θέσεις, αλλά ρε κουμπάρε ίνταμπου θέλετε τζαι φοητσιάζετε τον κόσμο;

Ο φόβος του εγκλήματος, και οποιουδήποτε άλλου, τροφοδοτείται, και πολλές φορές δημιουργείται εκ του μηδενός, από την ενημέρωση. Δικαιολογημένος φόβος δημιουργείται από την επίγνωση της πληροφορίας ότι η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί. Υπερβολικός και αδικαιολόγητος φόβος δημιουργείται από την επανάληψη αυτή της πληροφορίας, αφού η ποσότητα μπορεί να επηρεάσει την ποιότητα. Όταν μια πληροφορία (ποιότητα) επαναλαμβάνεται (ποσότητα) επηρεάζεται η σημαντικότητά της (ποιότητα). Τότε η πληροφορία θεωρείται στο φαντασιακό του αποδέκτη πως βρίσκεται σε μια ακραία κατάσταση. Εξού και η αύξηση της ανησυχίας και οι επιπτώσεις στην ποιότητα της καθημερινότητας.

Στην προκείμενη περίπτωση όμως, αυτήν της εγκληματικότητας σε μια ορισμένη περιοχή, η απάντηση δίνεται στο ντοκιμαντέρ από ένα άλλο κάτοικο της Τιχουάνας. "Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης ζει μια φυσιολογική ζωή... Αν βρίσκεσαι στο λάθος σημείο, στη λάθος στιγμή θα γίνει το κακό..." Ίσως να είναι τα φιλοσοφικά του πιστεύω που να τον έκαναν να αναφερθεί, ως άλλος Σελέστ, στην "κακιά ώρα", όμως είναι αυτό είναι που συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Σκεφτείτε μόνον πόσο εσείς φοβόσασταν το έγκλημα μέχρι και την περασμένη βδομάδα. Συγκρίνετε πόσο φοβάται ένας που βλέπει ειδήσεις και ένας που δεν τις παρακολουθεί τακτικά. Ναι, το θέμα υπόκειται και στην υποκειμενική αντίληψη του καθ' ενός, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία πως η προβολή επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό.

Αυτό που οφείλει να αναλογιστεί ο καθένας μας είναι οι σκοπιμότητες. Για ποιο λόγο και ποιος προκαλεί όλο αυτόν τον ντόρο; Που το βασίζει και γιατί περίμενε μέχρι τώρα για να μιλήσει; Πού αποσκοπεί;

Και για το τέλος, όχι πως θέλω να εξισώσω τον Dimitri με τον Manu Chao αλλά, πάρτε άλλο ένα τραγούδι για να ξεκολλήσει το προηγούμενο απ' το μυαλό μας!

"...Μπορεί η ζωή που κάνω κάποια μέρα να με βλάψει
Μ αυτό που έχω μέσα μου δεν πρόκειται ν αλλάξει
Δυο είναι τα μέρη που ποτέ μου δεν ξεχνώ
Το ένα η Βοσνία και το άλλο η Λεμεσός..."



****Update 16/3/10
Και όπως αναμένετο, το σούσουρο συνεχίζεται με τα ΜΜΕ. Αποσκοπώντας σε διαφορετικά συμφέροντα, εξυπηρετούν εμμέσως και των άλλων. Και ο φαύλος κύκλος του φόβου συνεχίζεται...****

Σύνοψη 2010 ή Πώς η Ιστορία δεν έχει Προχωρήσει

Πέρασαν κι έφυγαν οι 2 πρώτοι μήνες του 2010 και η πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετηρίδας δεν φαίνεται να κυλάει πολύ διαφορετικά απ' ότι τα 10 τελευταία χρόνια της προηγούμενης. Κοιτάζοντας προς το μέλλον, η κοινωνία ανακυκλώνει το παρελθόν, διατηρώντας τα πλείστα των κατεστημένων και τροφοδοτώντας τους "ιδεαλιστές" με ελπίδες που πια φυτοζωούν.

Κι ενώ αλλού σωπαίνουν κι εθελοτυφλούν, σε ορισμένες περιπτώσεις με "ιδιαίτερο" ενδιαφέρον, για κάποιους ίσως που προσπαθούν να τους προσδώσουν πολιτική σημασία, οι εξελίξεις τρέχουν. Δηλώσεις κι αντι-δηλώσεις διαψεύδονται, φήμες κυκλοφορούν και οργιάζουν, και το καλύτερο, βγαίνουν στις ειδήσεις σαν διασταυρωμένες πληροφορίες και κατακλύζουν τα πρωτοσέλιδα. Ίσως τελικά το νέο όπιο του λαού να είναι οι ζωές, ή και ο θάνατος ακόμα, των άλλων.

Σε περιπτώσεις, χωρίς "πολιτικό" ενδιαφέρον, στις οποίες δεν περιπλέκονται "δημόσια" πρόσωπα, που δεν προφέρουν στην κάμερα ζωντανές εικόνες και, αντί για έκπληξη, προκαλούν μοναχά θυμό, οι εξελίξεις, αν υπάρχουν, προχωράνε με ρυθμό πιο αργό κι από χελώνας. Τα 10 δεύτερα δημοσιότητας που κερδίζουν κάποτε, είναι γιατί η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο ή όταν η ζημιά τους μπορεί να μετρηθεί σε μονεταριστική αξία και είναι ορατή στο γυμνό καπιταλιστο-φαντασιακό μάτι.

Σε ένα σύστημα που ανακυκλώνει κι ανακυκλώνεται, η πρόοδος και η εξέλιξη της ανθρωπότητας, όπως την εννοούν οι Κοινωνιολόγοι, απλά δεν μπορεί να επιτευχθεί. Η ιδεολογία θυσιάζεται στο βωμό της ύλης και τα όνειρα του μέλλοντος πεθαίνουν χθες.

The Woman Who Read Poems

The woman who read poems
Was standing by the fire
And two black birds brought her messages
From a past love: "Never more"

The woman who talked to the waves
Was dancing by the sea
A crazy waltz with her hair let down
And stepped into the deep

The woman who opened graves
And had no voice
She thought of death as an old lover
and was whispering with her eyes empty

For all these that we lived, alone with the lonely
Sharing our pain
All those hours we cried, alone with the lonely
Sharing our pain



Here's the lyrics' translation of a truly beautiful and gothic-atmospheric song by the former greek band Diafana Krina. As promised!

Pretty Sad Carnival Valentine

Το απόλυτο τραγούδι του πάθους και το video που ταιριάζει καλύτερα με την σημερινή διπλή γιορτή. Vast - Pretty When You Cry και μαζί με τις μάσκες ας πέσουν και οι καρδούλες μπλιαξ!

Μετά το Πανιύρι

Η επιστολή της Επιτρόπου Προστασίας του Παιδιού είναι άλλη μία καθ' όλα αργοπορημένη κίνηση του κρατικού μηχανισμού. Ενώ η σχολική βία είναι στο επίκεντρο του ερευνητικού ενδιαφέροντος επιστημόνων προερχόμενων από ποικίλες κατευθύνσεις τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια στην Κύπρο (προσοχή! δεν μιλάω για τα ΜΜΕ), η Επίτροπος Λήδα Κουρσουμπά μόλις χθες εξέδωσε σχετική ανακοίνωση.

Φυσικά της αναγνωρίζονται ορισμένα ελαφρυντικά. Ο θεσμός μόλις τον Ιούνιο του 2007 επικυρώθηκε νομικώς, ενώ η ίδια ανέλαβε καθήκοντα επίσημα πριν δύο μόνο χρόνια. Αναμενόμενο λοιπόν σε μια βραδυκίνητη γραφειοκρατική μηχανή, όπως αυτή του κράτους, να χρειάζεται 1-2 χρονάκια ώσπου να ταράξει. Επίσης είναι κατανοητό ότι ένας αρμόδιος υπεύθυνος για ένα τόσο ευρύ θεματικό πεδίο δεν μπορεί να αναγγείλει θέσεις για όλα ταυτόχρονα. Ωστόσο η σχολική βία, θα έπρεπε να κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις στις προτεραιότητες του γραφείου της Επιτρόπου, μιας και σε τέτοιου είδους περιστατικά θύματα και θύτες είναι συνήθως της ίδιας ηλικιακής ομάδας, και έχουν αμφότεροι ορισμένα δικαιώματα.

Η επιστολή της κυρίας Κουρσουμπά ακολουθεί το πνεύμα της εποχής. Προσπαθώντας να κρατήσει μια ισορροπία στην τάση αγάπης - μίσους για τα ΜΜΕ, επικρίνει τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν τα περιστατικά βίας στα σχολεία. Παραδέχεται βέβαια πως αυτά συμβαίνουν στην πραγματικότητα, ίσως όχι τόσο τραγικά όπως θέλουν να τα παρουσιάζουν, αλλά ναι είναι ένα ουσιαστικό και υπαρκτό πρόβλημα. Η κινδυνολογία των ΜΜΕ όμως δεν εξυπηρετεί καθόλου στην εξάλειψη του φαινομένου. Αντιθέτως, μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα πυροδοτώντας αχρείαστες αντιδράσεις ή θεμελιώνοντας σε μόνιμη βάση διάφορες κόντρες και μίση.

Τέλος, αναγνωρίζει την ανάγκη και σημαντικότητα ανάπτυξης προγραμμάτων πρόληψης. Αναφέρει ως θετικά βήματα την δημιουργία Παρατηρητηρίου της Σχολικής Βίας και την έκδοση των πορισμάτων της Έκθεσης της Επιτροπής για τη Σχολική Βία το 2008 (άλλη μια αργοπορημένη αναγνώριση).

Ίσως πρόκειται για μια ακόμη απαισιόδοξη αντίληψη, αλλά είναι αμφίβολο κατά πόσον τα περί σχολικής βίας μπορούν να προωθηθούν ανάλογα από το γραφείο της Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει διαφωνία με το ενδιαφέρον της, μιας και ο ρόλος της είναι επικουρικός και εμπίπτει στο φάσμα αρμοδιοτήτων της. Ακριβώς όμως γι' αυτό και δεν θεωρείται πως μπορεί να αντεπεξέλθει επαρκώς στις απαιτήσεις και τις δυνατότητες της κοινωνίας. Οι παρατηρήσεις της είναι μεν (ακόμα) επίκαιρες και εύστοχες, δεν αποφέρουν δε κανένα πρακτικό αποτέλεσμα, τουλάχιστον όχι άμεσα. Ενώ υπάρχουν οι υποδομές και οι ευκαιρίες, ενδιαφερόμενοι φορείς και συμμετέχοντες, ο χρόνος περνά χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή. Με το να επαναλαμβάνονται κοινότοπες θέσεις και να ανακοινώνονται εξελίξεις ήδη γνωστές δίχως να προβαίνουμε σε περεταίρω πράξεις, δεν προχωράμε.

Ελπίζουμε όμως ακόμα στην κυρία Επίτροπο. Έστω και με την παρουσία του θεσμού, αναταράζονται λίγο τα νερά. Αναμένουμε όμως να χρησιμοποιήσει την επιρροή της και να σπρώξει κάπως τα πράγματα. Το νερό έχει ήδη μπει στ' αυλάκι εδώ και καιρό. Τώρα απομένει να σηκώσουμε τα εμπόδια που βρήκε στο δρόμο του και να προχωρήσει.

Τροφή για τα Θηρία

Απόψε και κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Τώρα πια ούτε καν ο αέρας...

.

Πρώτη του 2010 ανάρτηση. Πρόχειρη, μικρή και σκόρπια. Σαν τις βροχές που πάνε κι έρχονται. Σαν τις φήμες που βουίζουν στα ΜΜΕ. Είναι κοινωνικό φαινόμενο τις εποχής η εξαθλίωση κι η εκμετάλλευση του οτιδήποτε "αξίζει να προβληθεί". Όσο πιο προσωπικό τόσο το καλύτερο. Ό,τι πιο προσωπικό, το σεξ και ο θάνατος. Για τα νούμερα, τα πολιτικά τερτίπια, την προσωπική ανέλιξη, την πλάκα μας. Και κάπου στην μέση εμείς να αναζητούμε τον (αυτο-)σεβασμό. Μέρος του παιχνιδιού είναι κι αυτό. Όλα μαθαίνονται. Και όλα ξαναμαθαίνονται. Η γνώση είναι το πιο πολύτιμο όπλο. Και μέσα απ' την πολλή γνώση κατανοείς πόσο αμαθής είσαι και πόσα ακόμα "αυτονόητα" έχεις να δεις.
Καληνύχτα σας.