Σκεφτήκατε ποτέ ποια η διαφορά του να είσαι διαφορετικός;
Μα, θα μου πείτε, είναι πασιφανές! Απλά είσαι διαφορετικός!
Σε τί διαφορετικός όμως; Όλοι είμαστε διαφορετικοί, μοιάζουμε διαφορετικοί, ανόμοιοι. Ποια η διαφορά να είσαι στο πετσί σου διαφορετικός; Ή μήπως καλύτερα να έλεγα... στο κεφάλι σου...
Ο Καμύ έλεγε με οξυμώρως πως η διαφορά του αυτόχειρα από τον επαναστάτη είναι η πίστη. Η πίστη όχι όπως τη έχει ένας "πιστός", τουλάχιστον όχι στην ίδια ποιότητα, αλλά η πίστη/εμμονή/επιμονή/ειλικρίνεια. Ναι, στο τελευταίο είναι το κλειδί. Γιατί όταν είσαι ειλικρινής στην πίστη σου, ζεις χωρίς τύψεις τεχνητές ή αληθινές. Είσαι πιστός ψυχή τε και σώματι. Και στο μυαλό και στις πράξεις.
Τότε, ποια η διαφορά του να είσαι πιστός στη διαφορετικότητά σου από έναν απλό ανόμοιο;
Θα έλεγα ο χρόνος... Κι ας με αφόριζε με μιας ο Καμύ. Ακόμα κι αν μισούσε την αιωνιότητα, κατάφερε να μείνει σ' αυτήν δίχως άλλο. Εγώ όμως, σε μαύρο σύννεφο και στην απαισιόδοξη πλευρά της Γης, θεωρώ ότι η ευκολόπιστη με πολύ κακή έννοια μιμητική συνήθεια του ανθρώπου τον κάνουν να αλλαξοπιστεί για το τίποτα. Κάποια στιγμή θα τσακίσει, θα αλλοτριωθεί και θα αφομοιωθεί στο ανόμοιο και τόσο όμοιο μείγμα του κοινωνικού καζανιού, είτε σε μέρη είτε εξ ολοκλήρου.
Ο πιστός λοιπόν, στις σκέψεις και τις πράξεις, μένει πιστός για περισσότερο από τα 15 του χρόνια. Καμιά φορά και περισσότερο από τα 18 του. Υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις, με ειδικά όμως χαρακτηριστικά, που μπορεί να μείνουν και μέχρι να γεννήσουν. Όχι όμως αργότερα... Εδώ αρχίζει μια άλλη θλιβερή ιστορία... Την ξέρετε καλύτερα από εμένα.
Μα, θα μου πείτε, είναι πασιφανές! Απλά είσαι διαφορετικός!
Σε τί διαφορετικός όμως; Όλοι είμαστε διαφορετικοί, μοιάζουμε διαφορετικοί, ανόμοιοι. Ποια η διαφορά να είσαι στο πετσί σου διαφορετικός; Ή μήπως καλύτερα να έλεγα... στο κεφάλι σου...
Ο Καμύ έλεγε με οξυμώρως πως η διαφορά του αυτόχειρα από τον επαναστάτη είναι η πίστη. Η πίστη όχι όπως τη έχει ένας "πιστός", τουλάχιστον όχι στην ίδια ποιότητα, αλλά η πίστη/εμμονή/επιμονή/ειλικρίνεια. Ναι, στο τελευταίο είναι το κλειδί. Γιατί όταν είσαι ειλικρινής στην πίστη σου, ζεις χωρίς τύψεις τεχνητές ή αληθινές. Είσαι πιστός ψυχή τε και σώματι. Και στο μυαλό και στις πράξεις.
Τότε, ποια η διαφορά του να είσαι πιστός στη διαφορετικότητά σου από έναν απλό ανόμοιο;
Θα έλεγα ο χρόνος... Κι ας με αφόριζε με μιας ο Καμύ. Ακόμα κι αν μισούσε την αιωνιότητα, κατάφερε να μείνει σ' αυτήν δίχως άλλο. Εγώ όμως, σε μαύρο σύννεφο και στην απαισιόδοξη πλευρά της Γης, θεωρώ ότι η ευκολόπιστη με πολύ κακή έννοια μιμητική συνήθεια του ανθρώπου τον κάνουν να αλλαξοπιστεί για το τίποτα. Κάποια στιγμή θα τσακίσει, θα αλλοτριωθεί και θα αφομοιωθεί στο ανόμοιο και τόσο όμοιο μείγμα του κοινωνικού καζανιού, είτε σε μέρη είτε εξ ολοκλήρου.
Ο πιστός λοιπόν, στις σκέψεις και τις πράξεις, μένει πιστός για περισσότερο από τα 15 του χρόνια. Καμιά φορά και περισσότερο από τα 18 του. Υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις, με ειδικά όμως χαρακτηριστικά, που μπορεί να μείνουν και μέχρι να γεννήσουν. Όχι όμως αργότερα... Εδώ αρχίζει μια άλλη θλιβερή ιστορία... Την ξέρετε καλύτερα από εμένα.
2 σχόλια:
Kαι όμως.. Συνεχίζουμε να προσπαθούμε να διαφοροποιηθούμε από τους υπόλοιπους για όλη μας τη ζωή..
Έστω και αν γνωρίζουμε ότι αφομοιωθήκαμε στο κοινωνικό σύνολο!
Γιατί πάντα ο ανθρώπος προσπαθεί να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους ομοίους του έτσι ώστε να επιδείξει την "ανωτερότητα" που θέλει να προσδώσει στον εαυτό του απέναντι στους άλλους.
Μα στην τελική.. Όλοι είμαστε ίδιοι. Απλά μερικοί κάποτε καταφέρνουν να σκεφτούν "Διαφορετικά". Και μόνο για τούτο, αξίζει να επιδιώκουμε την απεξάρτησή μας από το σύνολο .
Ορθώς απεκριθούσα, μα δεν πιστεύω να αμφιβάλλεις πως κατάλοιπα του κοινωνικού φαντασιακού δεν μένουν, όσο κι αν προσπαθήσουμε να σκεφτόμαστε συνειδητά.
Η απεξάρτηση αξίζει για την προσωπική μας ειρήνη, μα χωρίς το σύνολο παύουμε να υπάρχουμε.
Δημοσίευση σχολίου