Η ταινία για τον Μωάμεθ σίγουρα δεν είναι η αιτία, αλλά η αφορμή για τις ταραχές στον μουσουλμανικό κόσμο. Ίσως όμως να μην ήταν αυτός που να επιζητούσε στην αφορμή για προστριβή, ήταν η Δύση. Μα ο στυγνός φανατισμός χειραγωγείται τόσο εύκολα, που έτσι απλά, ρίχτηκε από μόνος στην παγίδα!
Είναι γνωστή στρατηγική. Χρησιμοποιείται στην απαρχή της ρήξης και το κυριότερο ζητούμενό της είναι να στρέψει την προσοχή στην αντίδραση του στόχου και να τον παρουσιάσει ως φταίχτη. Άρα έχει ως πλεονέκτημα το ότι εμφανίζει τον δράστη να μην έχει προκαλέσει αυτή τη συμπεριφορά, που αναγκαστικά για να πετύχει το επιχείρημα χρειάζεται να είναι έντονη και βίαιη. Με λίγα λόγια, ο πραγματικός ένοχος, όχι μόνο δεν μπορεί να κατηγορηθεί για την πρόκληση της ρήξης, αλλά θεωρείται ως το θύμα του άλλου μέρους. Κούπα άπανη που λαλούμεν!
Και πώς το καταφέρνει αυτό; Όπως προαναφέραμε, δεν θα ασχοληθεί με τις πραγματικές αιτίες, αυτές θα βγουν στην επιφάνεια όταν καταλαγιάσει η σκόνη του πολέμου. Βρίσκει λοιπόν μια αφορμή που γνωρίζει ότι θα προκαλέσει την βίαιη συμπεριφορά του στόχου. Όσο πιο μικροπρεπής, τόσο το καλύτερο! Έτσι επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη συναίνεση των τρίτων μερών. Επαναλαμβάνει την αφορμή διαρκώς και με σταδιακά αυξανόμενη ένταση. Αρχικά κάπως μακριά από τον στόχο, μετά πιο κοντά και στο τέλος δίπλα του, μπροστά του, μέσα στο σπίτι του. Η υπομονή δεν αργεί εξαντληθεί, ο εγωισμός και η αξιοπρέπεια θίγονται και η συνέχεια είναι εκρηκτική. Η αντίδραση είναι συνήθως γεμάτη συναισθηματισμό, θυμό και βία. Ο ένοχος τότε αυτοπαρουσιάζεται σαν θύμα, προσβεβλημένο από την παράλογη συμπεριφορά, μα συνάμα αρκετά συγκροτημένο για να λειτουργήσει ως "πυροσβέστης" στην ρήξη.
Και έτσι, έχοντας όλα τα δίκαια με το μέρος του, επιτυγχάνει να εκπληρώσει τους σκοπούς του, χωρίς πολλές ερωτήσεις, χωρίς συζητήσεις, χωρίς αμφιβολίες, έχοντας κατατροπώσει τον εχθρό του και με τις ευλογίες των γύρω του.
Είναι γνωστή στρατηγική. Χρησιμοποιείται στην απαρχή της ρήξης και το κυριότερο ζητούμενό της είναι να στρέψει την προσοχή στην αντίδραση του στόχου και να τον παρουσιάσει ως φταίχτη. Άρα έχει ως πλεονέκτημα το ότι εμφανίζει τον δράστη να μην έχει προκαλέσει αυτή τη συμπεριφορά, που αναγκαστικά για να πετύχει το επιχείρημα χρειάζεται να είναι έντονη και βίαιη. Με λίγα λόγια, ο πραγματικός ένοχος, όχι μόνο δεν μπορεί να κατηγορηθεί για την πρόκληση της ρήξης, αλλά θεωρείται ως το θύμα του άλλου μέρους. Κούπα άπανη που λαλούμεν!
Και πώς το καταφέρνει αυτό; Όπως προαναφέραμε, δεν θα ασχοληθεί με τις πραγματικές αιτίες, αυτές θα βγουν στην επιφάνεια όταν καταλαγιάσει η σκόνη του πολέμου. Βρίσκει λοιπόν μια αφορμή που γνωρίζει ότι θα προκαλέσει την βίαιη συμπεριφορά του στόχου. Όσο πιο μικροπρεπής, τόσο το καλύτερο! Έτσι επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη συναίνεση των τρίτων μερών. Επαναλαμβάνει την αφορμή διαρκώς και με σταδιακά αυξανόμενη ένταση. Αρχικά κάπως μακριά από τον στόχο, μετά πιο κοντά και στο τέλος δίπλα του, μπροστά του, μέσα στο σπίτι του. Η υπομονή δεν αργεί εξαντληθεί, ο εγωισμός και η αξιοπρέπεια θίγονται και η συνέχεια είναι εκρηκτική. Η αντίδραση είναι συνήθως γεμάτη συναισθηματισμό, θυμό και βία. Ο ένοχος τότε αυτοπαρουσιάζεται σαν θύμα, προσβεβλημένο από την παράλογη συμπεριφορά, μα συνάμα αρκετά συγκροτημένο για να λειτουργήσει ως "πυροσβέστης" στην ρήξη.
Και έτσι, έχοντας όλα τα δίκαια με το μέρος του, επιτυγχάνει να εκπληρώσει τους σκοπούς του, χωρίς πολλές ερωτήσεις, χωρίς συζητήσεις, χωρίς αμφιβολίες, έχοντας κατατροπώσει τον εχθρό του και με τις ευλογίες των γύρω του.
