Μαζί! Την ίσως "πιο ζεστή νύχτα του καλοκαιριού", μες την αποπνικτική υγρασία της Λεμεσού, έμοιαζε σαν να "πλέουμε στο νερό" μια με τον Ανεστόπουλο και μια με τον Παυλίδη...
Όχι και η καλύτερη συναυλία που πήγα ποτέ, ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματα, παράξενα, ξενικά... Λίγο η ζέστη, λίγο η επιστροφή στη Λεμεσό, λίγο η απογοήτευση για τον Αγγέλακα, λίγο η νέα δουλειά του Θάνου που δεν πρόλαβε να ωριμάσει μέσα μου, ούτε ανάμεσα στο κυπριακό κοινό, λίγο η Κυριακή και οι διακοπές, λίγο τα γεράματα... Δύσκολα τα πράγματα όταν έχεις μέτρο σύγκρισης. Αλλά το απόλαυσα, μέχρι το κόκκαλο, μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Μια νύχτα εναλλακτική κι όχι εξαιτίας του χαρακτήρα της μουσικής. Τόσο βασανιστικά εναλλακτική που πονούσε από γλυκιά νοσταλγία κι αναμνήσεις. Σαν ένα πέρασμα σε μια παράλληλη διάσταση στο χωροχρόνο. Ήθελε να φτάσει κάπου εκεί, δεν τα κατάφερε, μα άγγιξε το τέλειο και τ' άφισε να φύγει. Έτσι δεν μοιάζει πάντα η ζωή? Όλο απογοητεύσεις κι εκπλήξεις.
Ήταν όμως λίγο άτυχη η στιγμή. Ειδικότερα για τον Θάνο, που κουβαλάει ακόμη τη φωνή των Κρίνων όσο κι αν άλλαξε φάτσα. Ο Παυλίδης όσο να 'ναι έβγαλε και δυό προσωπικούς δίσκους. Κι ακόμα περιορίστηκε στο να πει 3-4 δικά του τραγούδια κι περισσότερα των Ξύλινων Σπαθιών. Γιατί το ξέρει πως το κοινό, και δη στην Κύπρο, μένει κολημένο στα παλιά, τα γνωστά, τα σίγουρα. Αξιέπαινος κι αξιοθαύμαστος ο Θάνος που τραγούδησε τη ψυχή του με βροχή τον ιδρώτα σε κάθε του ξέσπασμα. Μα άλλη η εξομολόγηση στον Ιανό κι άλλη στη σκηνή του ποταμού.
Όσον αφορά τη διοργάνωση, καταπληκτική. Αξίζουν πράγματι συγχαρητήρια και στους Friends και το Δήμο Γερμασόγιας. Για τους Κύπριους που ανοίξαν τη συναυλία τί απ' όλα να ξαναπούμε? Και σ' αυτούς, στον καθένα ξεχωριστά μπράβο κι ελπίζω να μην τελειώσει εδώ το καλοκαίρι.
Όχι και η καλύτερη συναυλία που πήγα ποτέ, ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματα, παράξενα, ξενικά... Λίγο η ζέστη, λίγο η επιστροφή στη Λεμεσό, λίγο η απογοήτευση για τον Αγγέλακα, λίγο η νέα δουλειά του Θάνου που δεν πρόλαβε να ωριμάσει μέσα μου, ούτε ανάμεσα στο κυπριακό κοινό, λίγο η Κυριακή και οι διακοπές, λίγο τα γεράματα... Δύσκολα τα πράγματα όταν έχεις μέτρο σύγκρισης. Αλλά το απόλαυσα, μέχρι το κόκκαλο, μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Μια νύχτα εναλλακτική κι όχι εξαιτίας του χαρακτήρα της μουσικής. Τόσο βασανιστικά εναλλακτική που πονούσε από γλυκιά νοσταλγία κι αναμνήσεις. Σαν ένα πέρασμα σε μια παράλληλη διάσταση στο χωροχρόνο. Ήθελε να φτάσει κάπου εκεί, δεν τα κατάφερε, μα άγγιξε το τέλειο και τ' άφισε να φύγει. Έτσι δεν μοιάζει πάντα η ζωή? Όλο απογοητεύσεις κι εκπλήξεις.
Ήταν όμως λίγο άτυχη η στιγμή. Ειδικότερα για τον Θάνο, που κουβαλάει ακόμη τη φωνή των Κρίνων όσο κι αν άλλαξε φάτσα. Ο Παυλίδης όσο να 'ναι έβγαλε και δυό προσωπικούς δίσκους. Κι ακόμα περιορίστηκε στο να πει 3-4 δικά του τραγούδια κι περισσότερα των Ξύλινων Σπαθιών. Γιατί το ξέρει πως το κοινό, και δη στην Κύπρο, μένει κολημένο στα παλιά, τα γνωστά, τα σίγουρα. Αξιέπαινος κι αξιοθαύμαστος ο Θάνος που τραγούδησε τη ψυχή του με βροχή τον ιδρώτα σε κάθε του ξέσπασμα. Μα άλλη η εξομολόγηση στον Ιανό κι άλλη στη σκηνή του ποταμού.
Όσον αφορά τη διοργάνωση, καταπληκτική. Αξίζουν πράγματι συγχαρητήρια και στους Friends και το Δήμο Γερμασόγιας. Για τους Κύπριους που ανοίξαν τη συναυλία τί απ' όλα να ξαναπούμε? Και σ' αυτούς, στον καθένα ξεχωριστά μπράβο κι ελπίζω να μην τελειώσει εδώ το καλοκαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου