Όχι, ο τίτλος δεν προέρχεται από κάποιο σκυλοτράγουδο, ούτε πρόκειται για κάποια ερώτηση σε πεθερά! Είναι όμως μια καλή ερώτηση σε όλους τους γονείς, κι εκείνους που έχουν τα αγόρια τους, και εννοείται φυσικά και τα κορίτσια τους, ξαπόλιτους, αλλά και όσους νομίζουν πως ή θέλουν να τους δεμένους στα βρακιά τους.
Μπορούμε να δώσουμε πολλά ελαφρυντικά στους γονείς. Φυσικά δεν υπάρχουν γονείς που δεν κάνουν λάθη και ακόμα δεν φταίνε οι γονείς για όλα τα λάθη των παιδιών τους, το υπογραμμίζω αυτό. Όμως, οι άμεσοι συγγενείς και η οικογένεια είναι η πρώτη δικλείδα ασφαλείας για κάθε τί που κάνει ή που περνά το παιδί. Και σίγουρα έχουν μερίδιο ευθύνης γιατί όταν δεν προλαβαίνουν ορισμένα πράγματα.
Ξεκαθαρίζω ότι σε καμία περίπτωση δεν θέλω να υπσοτηρίξω τον τρόπο διαπαιδαγώγησης "των μμμωρών" που προωθείται από τις μάμμμμες στην Κύπρο. Για μένα ο σωστός γονιός-διαπαιδαγωγός στέκεται δίπλα στο παιδί, όχι μπροστά ή πίσω του. Δεν είναι τόσο προστάτης ή δάσκαλος όσο φίλος του. Μαθαίνουν κι ωριμάζουν μαζί. Διευκρινίζουμε πάλι ότι μιλάμε για παιδιά στην εφηβική ηλικία. Ακριβώς όπως αυτά που βόλταραν στην πρωτεύουσα το βράδυ της Παρασκευής.
Πόσοι από τους γονείς αυτών των παιδιών ήξεραν ακριβώς πού ήταν τα παιδιά τους και με ποιους? Δεν ρωτάω αν ήξεραν για το τί έκαναν, γιατί τότε θα ήταν κατηγορία ως συνένοχοι. Πόσοι από εμάς ξέρουμε το στέκι και τα ενδιαφέροντα των παιδιών μας? Το ξέρω πώς είναι δύσκολο να το μάθουμε, πάντα το εκλαμβάνουν ως ανάκριση ή πρήξιμο οι έφηβοι. Μα, πιστέψτε με, πάντα υπάρχει τρόπος να μάθεις. Όσο άσχημη κι αν πιστεύεις ότι είναι η σχέση σου με το παιδί σου, πάντα, σε οποιανδήποτε ηλικία μπορεί να αλλάξει. Δεν θέλω να ακουστώ όπως οι ψυχολόγοι που λένε και ξαναλένε ότι η επικοινωνία είναι το παν, αλλά ναι, παίζει ένα από τους σημαντικότερους ρόλους. Και χρειάζεται διαρκή εκπαίδευση και προσπάθεια κι από τις δυό μεριές. Και μην ανησυχείτε, τα παιδιά ξέρουν. Είναι ρέμπελοι, είναι επαναστάτες, παρασύρονται και δεν αντιλαμβάνονται πλήρως τις συνέπειες, αλλά ξέρουν τί συμβαίνει και θέλουν να μάθουν περισσότερα. Γιατί όχι άλλωστε? Αν δεν πάθουν, δεν θα μάθουν. Το ζητούμενο είναι να μην πάρει κι άλλους η μπάλα στα παθήματα.
Μπορούμε να δώσουμε πολλά ελαφρυντικά στους γονείς. Φυσικά δεν υπάρχουν γονείς που δεν κάνουν λάθη και ακόμα δεν φταίνε οι γονείς για όλα τα λάθη των παιδιών τους, το υπογραμμίζω αυτό. Όμως, οι άμεσοι συγγενείς και η οικογένεια είναι η πρώτη δικλείδα ασφαλείας για κάθε τί που κάνει ή που περνά το παιδί. Και σίγουρα έχουν μερίδιο ευθύνης γιατί όταν δεν προλαβαίνουν ορισμένα πράγματα.
Ξεκαθαρίζω ότι σε καμία περίπτωση δεν θέλω να υπσοτηρίξω τον τρόπο διαπαιδαγώγησης "των μμμωρών" που προωθείται από τις μάμμμμες στην Κύπρο. Για μένα ο σωστός γονιός-διαπαιδαγωγός στέκεται δίπλα στο παιδί, όχι μπροστά ή πίσω του. Δεν είναι τόσο προστάτης ή δάσκαλος όσο φίλος του. Μαθαίνουν κι ωριμάζουν μαζί. Διευκρινίζουμε πάλι ότι μιλάμε για παιδιά στην εφηβική ηλικία. Ακριβώς όπως αυτά που βόλταραν στην πρωτεύουσα το βράδυ της Παρασκευής.
Πόσοι από τους γονείς αυτών των παιδιών ήξεραν ακριβώς πού ήταν τα παιδιά τους και με ποιους? Δεν ρωτάω αν ήξεραν για το τί έκαναν, γιατί τότε θα ήταν κατηγορία ως συνένοχοι. Πόσοι από εμάς ξέρουμε το στέκι και τα ενδιαφέροντα των παιδιών μας? Το ξέρω πώς είναι δύσκολο να το μάθουμε, πάντα το εκλαμβάνουν ως ανάκριση ή πρήξιμο οι έφηβοι. Μα, πιστέψτε με, πάντα υπάρχει τρόπος να μάθεις. Όσο άσχημη κι αν πιστεύεις ότι είναι η σχέση σου με το παιδί σου, πάντα, σε οποιανδήποτε ηλικία μπορεί να αλλάξει. Δεν θέλω να ακουστώ όπως οι ψυχολόγοι που λένε και ξαναλένε ότι η επικοινωνία είναι το παν, αλλά ναι, παίζει ένα από τους σημαντικότερους ρόλους. Και χρειάζεται διαρκή εκπαίδευση και προσπάθεια κι από τις δυό μεριές. Και μην ανησυχείτε, τα παιδιά ξέρουν. Είναι ρέμπελοι, είναι επαναστάτες, παρασύρονται και δεν αντιλαμβάνονται πλήρως τις συνέπειες, αλλά ξέρουν τί συμβαίνει και θέλουν να μάθουν περισσότερα. Γιατί όχι άλλωστε? Αν δεν πάθουν, δεν θα μάθουν. Το ζητούμενο είναι να μην πάρει κι άλλους η μπάλα στα παθήματα.
2 σχόλια:
Μια ωραία βραδιά, πρωινές ώρες θα κτυπήσει το τηλέφωνο της μάμμμας. Θα πάρει τη μάμμα του διότι θα φοβηθεί να παρει τον παπά του.
Αυτή θα το απαντήσει και θα αγωνιά τι συμβαίνει στο παιδί της. Αυτός θα της μιλήσει άσχημα όπως κάνει καθε μέρα και αυτή το ανέχεται και θα της πει "Άμμα... είμαι στο Σταθμό Λυκαβητού. Μεν το πεις του παπά. Ελά να με πιάσεις. Τίποτε ολάν! Εν έκαμα τιποτε εγω!"
Στο σταθμό θα ερθουνε και οι δύο γονείς. Είσαι καλά μάνα μου; Θα ρωτήσει η μάμμα. Μπας και τον έδειραν οι κακοί αστυνομικοί. "Η μοτόρα που οδηγούσε ο γιός σας... χωρίς κράνος.... Του είπανε να σταματήσει και προσπαθησε να ξεφύγει. Αποτέλεσμα έπεσε κάτω."
"Παναια μου!" θα αρχισει να κλαίει η μάμμα. Ο παπάς του, γκραντε επιχειρηματίας θα πει. "Καλά εννα σκοτώσετε το μωρό επειδη εν εφόρεν κράνος;"
"Δεν σταματούσε κύριε", "ε ας επιανετε τα νούμερα του, να μας το πειτε αργοτερα, εν αναγκη να τον βουρήσετε;"
"Βεβαίως, αλλά η μοτόρα ανήκει σε κάποιον άλλο που την δήλωσε κλεμμένη, οπότε θα ήταν δύσκολο να επικοινωνήσουμε μαζί σας"
Ο παπάς, δαγκωνει τα χείλη του και πεφτει βαρύς στην καρέκλα. Αρχιζει να σκεφτεται που έκανε λάθος με αυτό το παιδι.
Κάτι τέτοιες σκηνές παιζουν τακτικότατα σε σταθμούς σε όλη την Κύπρο. Είτε για βανδαλισμούς, κλεψιές, τροχαια. Εμάθαμε και τα προσφιλή τροπαρια των γονιών. "το μωρό" - ασχετο αν ειναι 16 χρονων, "να μην του κοψετε το μέλλον του" - τι μέλλον, μες τα ναρκωτικά και τι κλεψιες. "συγχωρεστε τον"- ας τον συγχωρεσει ο δικαστης. Ειναι πιο σοφός και έξυπνος από εμας άλλωστε.
Το βασικό σενάριο, με το πιο αίσιο τέλος, ταιριάζει με αυτό που περιγράφεις. Άλλες καταλήξεις που τυχαίνει να άκουσα είναι:
α) ο πατέρας να φωνάζει στο τμήμα "Δηλαδή τωρά κατηγορείτε το γιο μου ότι εν κλέφτης ρε? Εν να σας κάμω μήνυση! Ξέρετε ποιος είμαι εγιώ ρε?" κι όσο φωνάζει ο παπάς να αππώνεται και η μάμμμα.
β) ο πατέρας "πειθαρχεί" στον ίδιο χρόνο και τόπο το βλαστάρι του "Ρε γάααρε έτσι σε ανάγιωσα εγιώνι? Να με κάμνεις ρεζίλι κάθε τρεις τξαι λίο?" Και να πέφτουν οι ξυλιές και το βρισίδι βροχή, υπό τη σιωπή μάμμας και οργάνων.
Δημοσίευση σχολίου