Ο Κοινωνικός Έλεγχος ως Ηγεμονικό Εργαλείο

Ακολουθήστε το link για να διαβάσετε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο της Δρ. Αφροδίτης Κουκουτσάκη με τίτλο "Το Προφίλ του Δολοφόνου" που επικοινωνεί τον τρόπο με τον οποίο τα ΜΜΕ χρησιμοποιούνται ως εργαλείο στο μηχανισμό κοινωνικού ελέγχου, ο οποίος με τη σειρά του χρησιμοποιείται για την διατήρηση στην εξουσία ορισμένων ομάδων, μέσα από το παράδειγμα της προβολής του δολοφόνου του Connecticut. 

Eίναι Τρελοί Αυτοί οι Ρωμαίοι (Αμερικάνοι)

Αυτό είναι δεδομένο. Και η καινούργια τρέλα, μετά το τραγικό πράγματι συμβάν της επίθεσης-αυτοκτονίας του Adam Lanza σε δημοτικό σχολείο του Connecticut, είναι πέρα για πέρα παρανοϊκή.

Υπάρχουν λοιπόν φωνές που ζητούν, κατά το παράδειγμα του Ισραήλ, οι δάσκαλοι και καθηγητές να είναι ένοπλοι εν ώρα μαθήματος, ώστε να μπορούν να προστατεύσουν τους μαθητές σε παρόμοιες περιπτώσεις. Σαν να αποδέχονται δηλαδή ότι είναι συνηθισμένο και καθ' όλα αναμενόμενο να μπαίνει στο σχολείο ένας τρομοκράτης αυτόχειρας με σκοπό να μακελέψει μικρά παιδιά πριν αυτοπυροβοληθεί. Και αυτό γίνεται σε καθημερινή βάση σε όλα τα σχολεία των ΗΠΑ. Και επιπρόσθετα, όλοι οι κίνδυνοι πρόκλησης ατυχήματος ή μη από τη μεταφορά τόσων έμφορτων πυροβόλων όπλων είναι καλοδεχούμενοι, αρκεί να υπάρχει για εκείνη την ώρα ανάγκης. Κι ας μην προλάβει το κακό. Φτάνει να σκοτώσει τον τρελό.

Αυτή την εικόνα προτιμούν να βλέπουν δηλαδή οι Αμερικάνοι. Αυτή την εικόνα θα ήθελαν να έβλεπαν τα παιδιά τους κάθε μέρα. Μαζί με τα γράμματα να μαθαίνουν πώς να οπλίζουν. Γιατί είναι τάχα "συνταγματικό τους δικαίωμα να κατέχει κάποιος όπλο". Κι ας μην μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Εκτός κι αν η επόμενη πρόταση τους είναι να νομιμοποιήσουμε την ανθρωποκτονία ή το φόνο.

Επανεκτίμηση Προσεχώς

Ποιο από τα δύο? Τί να προτιμήσεις άμα σου έχει γίνει συνήθεια η θλίψη και ναρκωτικό οι αναμνήσεις? Πώς να γίνουν όλα αυτά Αγία Νοσταλγία κατά τον Θανάση? Εύχομαι μόνο ο χρόνος να λειτουργήσει υπέρ ημών. Σε fast forward παρακαλώ πολύ!



...



No more tears, my heart is dry
I don't laugh and I don't cry
I don't think about you all the time
But when I do – I wonder why

You have to go out of my door
And leave just like you did before
I know I said that I was sure
But rich men can't imagine poor.

One day baby, we'll be old
Oh baby, we'll be old
And think of all the stories that we could have told

Little me and little you
Kept doing all the things they do
They never really think it through
Like I can never think you're true

Here I go again – the blame
The guilt, the pain, the hurt, the shame
The founding fathers of our plane
That's stuck in heavy clouds of rain.

One day baby, we'll be old
Oh baby, we'll be old
And think of all the stories that we could have told.

Αιτίες κι Αφορμές

Η ταινία για τον Μωάμεθ σίγουρα δεν είναι η αιτία, αλλά η αφορμή για τις ταραχές στον μουσουλμανικό κόσμο. Ίσως όμως να μην ήταν αυτός που να επιζητούσε στην αφορμή για προστριβή, ήταν η Δύση. Μα ο στυγνός φανατισμός χειραγωγείται τόσο εύκολα, που έτσι απλά, ρίχτηκε από μόνος στην παγίδα!

Είναι γνωστή στρατηγική. Χρησιμοποιείται στην απαρχή της ρήξης και το κυριότερο ζητούμενό της είναι να στρέψει την προσοχή στην αντίδραση του στόχου και να τον παρουσιάσει ως φταίχτη. Άρα έχει ως πλεονέκτημα το ότι εμφανίζει τον δράστη να μην έχει προκαλέσει αυτή τη συμπεριφορά, που αναγκαστικά για να πετύχει το επιχείρημα χρειάζεται να είναι έντονη και βίαιη. Με λίγα λόγια, ο πραγματικός ένοχος, όχι μόνο δεν μπορεί να κατηγορηθεί για την πρόκληση της ρήξης, αλλά θεωρείται ως το θύμα του άλλου μέρους. Κούπα άπανη που λαλούμεν!

Και πώς το καταφέρνει αυτό; Όπως προαναφέραμε, δεν θα ασχοληθεί με τις πραγματικές αιτίες, αυτές θα βγουν στην επιφάνεια όταν καταλαγιάσει η σκόνη του πολέμου. Βρίσκει λοιπόν μια αφορμή που γνωρίζει ότι θα προκαλέσει την βίαιη συμπεριφορά του στόχου. Όσο πιο μικροπρεπής, τόσο το καλύτερο! Έτσι επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη συναίνεση των τρίτων μερών. Επαναλαμβάνει την αφορμή διαρκώς και με σταδιακά αυξανόμενη ένταση.  Αρχικά κάπως μακριά από τον στόχο, μετά πιο κοντά και στο τέλος δίπλα του, μπροστά του, μέσα στο σπίτι του. Η υπομονή δεν αργεί εξαντληθεί, ο εγωισμός και η αξιοπρέπεια θίγονται και η συνέχεια είναι εκρηκτική. Η αντίδραση είναι συνήθως γεμάτη συναισθηματισμό, θυμό και βία. Ο ένοχος τότε αυτοπαρουσιάζεται σαν θύμα, προσβεβλημένο από την παράλογη συμπεριφορά, μα συνάμα αρκετά συγκροτημένο για να λειτουργήσει ως "πυροσβέστης" στην ρήξη.

Και έτσι, έχοντας όλα τα δίκαια με το μέρος του, επιτυγχάνει να εκπληρώσει τους σκοπούς του, χωρίς πολλές ερωτήσεις, χωρίς συζητήσεις, χωρίς αμφιβολίες, έχοντας κατατροπώσει τον εχθρό του και με τις ευλογίες των γύρω του.

Στον Έρωτα και τον Πόλεμο

Στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται. Εγωισμοί, μισαλλοδοξίες, ξεροκεφαλιές, πείσματα, μεγάλα λόγια, ψέματα, κτυπήματα κάτω από τη μέση, αδιαφορία. Τότε πώς επιβιώνει μια σχέση στο πέρασμα του χρόνου μετά από τόσες δοκιμασίες; Συζήτηση; Διαλλακτικότητα; Σεβασμός στην προσωπική άποψη; Υποταγή; Ή μήπως απλά δεν μπορεί να επιβιώσει;

Σε μια διασκευή του Παύλου, ο Αλκίνοος... Λείπει το συναίσθημα. Μα έτσι είναι συνήθως.

Συνενωθείτε Μοιρασμένοι ή αλλιώς Τρέχτε να Σωθείτε!

Άκουγα τον κύριο Κάρογιαν να μιλάει για την υποστήριξη του κόμματός του προς τον κύριο Αναστασιάδη. Αναμενόμενη κίνηση θα έλεγα. Το πώς όμως θα πετύχουν ενωμένοι χέρι-χέρι την πολυπόθητη κυβέρνηση "Εθνικής Σωτηρίας", όπως κομπάζουν, επιτρέψτε μου να το αμφιβάλλω.

Από την άλλη, μακάρι να 'ν' κι οι δυο καλά που κάνουν και λίγο το χειλάκι μας να χαμογελάει με όλα αυτά τα ωραία περί συναίνεσης και συνεννόησης. Γιατί, άμα το δεις αναδρομικά το πράγμα, στο κυπριακό δεν λένε να συναινέσουν, στον λεγόμενο "κεντρώο" χώρο δεν λένε να συνεννοηθούν. Κι αφού πια ο μόνος δρόμος για την καρέκλα περνά από τα γραφεία του Δησυ, είπαν "ας αναμασήσουμε τα παλιά τα αγαπημένα". 

Όπως και η Εδεκ που κρίμα, κρίμα, κρίμα, δεν τόλμησε να ταράξει τα νερά στο μικροπολιτικό, μικροαστικό, μικροπρεπές status quo της κυπριακής κοινωνίας. Απ' όλες της τις επιλογές διάλεξε αυτή που έχει ήδη την υποστήριξη μιας ομάδας πληθυσμού που εθελοκωφαίνει από φόβο και δειλία. Κρίμα, κρίμα, κρίμα, που όμως αυτή η συγκεκριμένη ομάδα στην ουσία μπαίνει τροχοπέδη στο μέλλον των παιδιών της.

Και ο κύριος Μαλάς; Μια κατά τ' άλλα φρέσκια άποψη, όχι μόνον λόγω ηλικίας, αλλά και εξαιτίας της υποστήριξης της μετριοπάθειάς του από το Ακελ. Ακόμα και η επιλογή του ως υπουργός υπήρξε έκπληξη. Πολύ λυπάμαι όμως πως θα λειτουργήσει ως αποδιοπομπαίος τράγος και θα κλείσει έτσι άδοξα ένα φιλόδοξο μα σπιλωμένο κεφάλαιο του κόμματος αυτού.

Γερασμένο Φονικό

Το τελευταίο περιστατικό φόνου εκ προμελέτης στη Λεμεσό, μόλις σήμερα το απόγευμα, αναδεικνύει πολλά από τα πιο επίκαιρα κοινωνικά θέματα της μικρής μας κοινωνίας.

Ρατσισμός. Σαφέστατα υπήρχαν προηγούμενα μεταξύ των δύο ανδρών. Λογικό μεν εξαιτίας της συγκατοίκησης τους στο ίδιο κτήριο, πιθανώς όμως να οξύνετο λόγω της καταγωγής του πρόσφυγα δε και όλων των στερεοτύπων που ακολουθούν αυτή την πληθυσμιακή ομάδα.

Ατομικισμός. Εγωισμός και προσκόλληση στην προστασία των κεκτημένων του ατόμου. Είτε πρόκειται για αντικείμενα, είτε για την κυριαρχία επί άλλων ατόμων, έχει πλέον εξαλειφθεί ο όρος του συμβιβασμού και ειδικά με κάποιο ξένο άτομο.

Βία. Και ας την μασκαρεύουμε ονομάζοντάς την "ανάλογη" (αλήθεια κράταγε μαχαίρι τελικά?). Ναι, είναι δεκτό ότι βία πάντοτε θα υφίσταται στις όποιες ανθρώπινες διαντιδράσεις με την μια μορφή ή την άλλη, μα μέχρι σε ποιο βαθμό μπορεί να γίνεται ανεκτή?

Γήρας. Οι πολίτες γερνάνε. Και μένουν μόνοι. Δυστυχώς οι νέες μορφές της οικογένειες απομονώνουν τους ηλικιωμένους. Λίγοι είναι πλέον οι τυχεροί που έχουν μια κάποια προσοχή και φροντίδα από εξ αίματος μέλος της οικογένειάς τους.

Στο τελευταίο θέλω να προσθέσω μια από καιρό απορία. Όσον αφορά την οδήγηση, στα χαρτιά έστω, έχουμε αναγκάσει τους ηλικιωμένους να περνούν από εξέταση και να ανανεώνουν τακτικά την άδειά τους.Φαντάζομαι ότι κάτι ανάλογο γίνεται και για την άδεια κυνηγίου. Για την άδεια απόκτησης και κατοχής του όπλου, όπως του κυνηγετικού που χρησιμοποιήθηκε το απόγευμα, τί γίνεται?

Δεν Χρειάζεται Καμία Άλλη Επιχειρηματολόγηση

ΔΙΟΡΘΩΣΤΕ ΤΗ ΨΗΦΟ ΣΑΣ

Ναζί σε δημοκρατία δεν χωράει.

ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΤΑ ΚΤΗΝΗ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ

Παιδικό

Τώρα η βραδιά,
γλυκιά που φτάνει,
θα μου γλυκάνει
και την καρδιά.

Τ' αστέρια εκεί
θα δω, θα νιώσω
οι άνθρωποι πόσο
είναι κακοί.

Κλαίοντας θα πω

άστρα μου, αστράκια
τ' άλλα παιδάκια
θα τ' αγαπώ.

Ας με χτυπούν
πάντα κι ακόμα.
Θα 'μαι το χώμα
που το πατούν.

Άστρα, καθώς
άστρο και κρίνο,
έτσι θα γίνω
τώρα καλός.

 Κι αν ο Κώστας Καρυωτάκης αποτύπωσε στους στοίχους του ποιήματός του την ψυχοσύνθεση ενός παιδιού κατά τον τρόπο που θέλει να τη μετατρέψει η Χριστιανική διδασκαλία, τα Υπόγεια Ρεύματα απέδωσαν με την μουσική τους τον καταπιεσμένο θυμό και την ταυτόχρονη αγωνία, όπως την περιγράφει ο Soren Kiergegaard και οι άλλοι πρώιμοι Υπαρξιστές, που προκαλεί το "όστις σε ραπίσει επί την δεξιά σου σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην"... 

Αυτοκτονία στο Κράτος

Όταν άκουσα τις δηλώσεις του πατέρα του 15χρονου αυτόχειρα, σήμερα το μεσημέρι στις ειδήσεις του Super Sports FM, σπάραξε η καρδιά μου, αλλά και απόρησα. Φαίνεται πως έχω μείνει λίγο πίσω στα της πόλης μου τα τελευταία 8 χρόνια, μα πάντα είχα την κρυφή ελπίδα πως τα πράγματα θα καλυτερεύανε από τότε, αλλά αν είναι όπως τα περιγράφει τότε έχουμε ξεφύγει για τα καλά...

Με δυό λόγια και διορθώστε με αν θυμάμαι κάτι λάθος, μέσα στον τόσο πόνο για το χαμό του μωρού του και τις φήμες των μήντια, ο πατέρας βρήκε το σθένος να βγάλει προς τα έξω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα αίτια της αυτοκτονίας του υιού του. Πρώτον, δεν επρόκειτο για μια ιστορία νεανικού έρωτα, όχι. Το παιδί χρωστούσε λεφτά και μάλιστα σε μια "συμμορία", "φατριά" την ονόμαζε, εξωσχολικών που αποτελείται από αδέρφια, ξαδέρφια και ούτω καθ' εξής, που κυκλοφορούν στα σχολεία και πουλούν, ενίοτε εξαναγκάζουν τους μαθητές να αγοράσουν ναρκωτικά, τσάκρες και λοιπά διάφορα και εμπλέκονται επιπλέον σε ξυλοδαρμούς, εκφοβισμούς και άλλες παραβατικές συμπεριφορές. Ο μεγαλύτερος εξ αυτών, όπως δήλωσε ο πατέρας, είναι μόλις 19 χρόνων. Ο 15χρονος απειλείτο με την ζωή του και την ασφάλεια της οικογενείας του. Προτίμησε να το τελειώσει ως εκεί.

 Δεν πρόκειται να σχολιάσω περαιτέρω τα γεγονότα. Θα πω μόνο ότι αν τα πιο πάνω ευσταθούν , τότε τα ανωτέρω είναι μια τρανταχτή απόδειξη για την ύπαρξη ενός τεράστιου κενού του Κοινωνικού Κράτους και μια παταγώδης αποτυχία του. Αυτή η "συμμορία" δεν δημιουργήθηκε από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε έχει ως αποκλειστική ενασχόληση την πώληση τσάκρων τις ημέρες πριν το Πάσχα. Δεν έχει μια κάποια εξειδίκευση, ακόμα τουλάχιστον. Αλλά έχει ζυμωθεί αρκετά ώστε να κάνει τόσο καλό μάρκετινγκ που να γίνεται πιστευτή. Και αυτό είναι αρκετό. Αν οι θεωρητικοί της υποκουλτούρας είναι σωστοί, η "συμμορία" θα πάψει να υφίσταται εντός 5-10 ετών. Αν όμως το όφελος, όχι μόνο το οικονομικό, είναι τόσο ικανοποιητικό και το αντίτιμο σχετικά μικρό, τότε αναγιώνουμε τους νεότερους Αεροπόρους. Και όλα αυτά γιατί δεν υπήρξε τροχοπέδι την στιγμή που έπρεπε. Και εννοώ την ΠΡΟΛΗΨΗ σε νεαρή ηλικία, που δεν θα μπορούσε παρά να είναι κρατική, αν επρόκειτο να είναι πολυεπίπεδη και οργανωμένη. Γιατί αν πράγματι όσα είπε ο πατέρας είναι αλήθεια, δεν έχουμε χάσει μόνο ένα μωρό. Έχουμε ήδη χάσει όλα τα μωρά του σχολείου του 15χρονου, όλα τα μωρά που είχαν δοσοληψίες με τη "συμμορία", τα μωρά που ανήκουν στην "συμμορία" και όλη τους την οικογένεια. Και αυτό είναι αρκετό για να το καθιστά θέμα πρωτίστης σημασία για το Κοινωνικό Κράτος.

Αυτοκτονία στην Εξουσία

Όλοι συγκλονιστήκαμε για τον τρόπο που επέλεξε να θέσει τέρμα στην ζωή του ο φαρμακοποιός. Πέτυχε πράγματι τον στόχο του να δώσει ένα μήνυμα. Σε όλους μας ανεξαιρέτως. Κάθε θάνατος είναι συγκλονιστικός έτσι κι αλλιώς. Ακόμα και των ηλικιωμένων, όσο κι αν είναι λύτρωση. Είναι αυτή η κοινή μοίρα που μας περιμένει όλους. Η ματαιότητα του υπάρχειν για λίγο μόνο, για ένα καθορισμένο λίγο μόνο...

Η αυτοκτονία όμως είναι μια πράξη εκκωφαντική. Πάει ενάντια στα κοινά ένστικτα. Ενέχει πολύ θάρρος και πολλή δειλία ταυτόχρονα. Και ακόμα κι αν γίνεται σιωπηλά κι απομονωμένα όπως στη Λεμεσό και τη Θεσσαλονίκη, όπως σε τόσα χωριά κι επαρχίες, σε αντίθεση με τη πολυσύχναστη πλατεία Συντάγματος μπροστά στα μάτια άλλων, πάλι τρομάζει και αφήνει πίσω της ίχνη.

Θα μπορούσαμε εύκολα να υποστηρίξουμε ότι η αύξηση στον αριθμό των αυτοκτονιών οφείλεται στην οικονομική κρίση. Είναι αυτό που υποστηρίζουν άλλωστε και οι αυτόχειρες στα σημειώματά τους. Αν το σκεφτούμε λίγο όμως, όπως το είδε ο Durkheim, βλέπουμε μια άλλη πιο αφαιρετική αιτία. Το Κράτος. Όχι η κυβέρνηση. Δεν με νοιάζει πιο κόμμα κυβερνά. Είναι η αλλαγή στη θεώρηση του Κράτους. Και των δεσμών τους οποίους αντιπροσωπεύει. Γιατί οικονομική κρίση υφίσταται, επειδή την αφήσαμε να υφίσταται. Είναι η άκρατη φιλελευθεροποίηση σε ένα άκρατο καπιταλιστικό σύστημα. Αφέθηκε χωρίς έλεγχο και αφαίμαξε ότι μπορούσε. Και δεν άφησε τους πόρους σε εκείνον το θεσμό που άλλοτε προωθούσε την ανακατανομή του πλούτου. Τώρα η ζυγαριά του πλούτου γέρνει στους λίγους και το Κράτος είναι στην άλλη πλευρά, αφού μόνο του απαρνήθηκε την εξουσία που κάποτε είχε να επιβλέπει και να ελέγχει τον χώρο της οικονομίας. Και κανένας πολιτικός δεν έχει τα κότσια ή τη δύναμη να αναλάβει την ευθύνη μιας δυναμικής κίνησης. Μονάχα βγαίνουν και εξυμνούν την ανθρώπινη τραγωδία. Κι ας έπονται περισσότερες...

This is a Love Song

Vintage and romantic, as teenage love should be!

Who's this duck-lipped Lana Del Ray, by the way?

Not Another Love Song

We all know it, we all love it! But have you ever thought of this song as the director of the music clip has?

"I'm nervous 'cause
I'm the left eye, you're the right
Would it not be madness to fight
We come 1"

Also check this one too. By the way, Faithless ended quietly, but with a whole lot of dignity. Respect!

Έλεος θα έπρεπε να ζητάνε οι απολυμένοι!

http://www.ikypros.com/easyconsole.cfm/id/33820

Είναι λυπηρό που επισκιάστηκε ένα τόσο χαρμόσυνο γεγονός όπως τα εγκαίνια ενός κέντρου για τα Άτομα με Αυτισμό. Πρόκειται για μια ομάδα του πληθυσμού που είναι πραγματικά αυξημένη στην Κύπρο, ειδικότερα αν συμπεριλάβεις όλα τα άτομα με χαρακτηριστικά του φάσματος, που όμως δεν έχει και τόσο σημαντική στήριξη του Κράτους, κυρίως από μια ηλικία του ατόμου και μετά. Φυσικά είναι απολύτως αποδεκτό ότι το Κράτος δεν μπορεί να καλύψει πλήρως τις όποιες ανάγκες του οποιουδήποτε, και γι' αυτό υπάρχει η Κοινωνία των Πολιτών για να καλύψει τα κενά.

Λυπηρότερο όμως, είναι το γεγονός που περιγράφει το δεύτερο πλακάτ και δεν υπάρχουν άλλα λόγια για να περιγραφεί καλύτερα.

Λυπηρότατο δε, είναι το γεγονός ότι μόνο το ikypros.com αναφέρει τη διαμαρτυρία, ενώ άλλα έντυπα και τηλεοπτικά μέντια, παρουσίασαν μόνο την κοπή της κορδέλας από τον υπουργό και τους γκλαμουράτους καλεσμένους, ως μια κοινωνική δεξίωση.

Ε λοιπόν, έλεος πια!

Κουτσομπολιό, Κοινωνικό Ενδιαφέρον, ή Γνώση

"Μυστικό που το ξέρουν πάνω από ένας, δεν είναι μυστικό"... μήπως τότε είναι κουτσομπολιό? Γιατί, άνθρωποι είμαστε. Λίγο η ματαιοδοξία, λίγο η έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης, λίγο η επιθυμία για συντροφικότητα, δεν θέλει και πολύ να σου ξεφύγει κάτι σε έναν τρίτο. Και λογικό είναι, ως άνθρωπος κι αυτός, να ρωτήσει παραπάνω από περιέργεια, από ενδιαφέρον, απλά για κουβέντα. Και τί μπορεί να γίνει τότε? Να το πάρεις πίσω δεν μπορείς. Έτσι κι αλλιώς, ήδη έχουν μπει ψύλλοι στα αυτιά του. Να του πεις ψέματα? Και τότε είναι που το μυστικό γίνεται νέο.

Φυσικά ο κύκλος θα επαναληφθεί ξανά και ξανά, από στόμα σε στόμα, από άτομο σε άτομο. Ανεξαρτήτου της ποιότητας και του είδους της πληροφορίας, μπορεί να διανεμηθεί με διαφορετική ταχύτητα και διαφορετική έμφαση κάθε φορά. Το αποτέλεσμα συχνά μοιάζει με το παιχνίδι "χαλασμένο τηλέφωνο", οπότε το περιεχόμενο αλλάζει σε μεγάλο βαθμό από το πρωτότυπο, ενώ οι αλλιώτικες παραλλαγές μπορεί να αντιφάσκουν ή και να περιπλέκονται. Κι αν αυτό δεν ονομαστεί κουτσομπολιό, αφού δεν πρόκειται για κακοπροαίρετη πράξη με σκοπό να βλάψει τον άμεσα ενδιαφερόμενο, τότε βαφτίζεται κοινωνικό ενδιαφέρον, γιατί αφορά φίλο, γνωστό, μακρινό ξάδελφο, ένα άτομο για το οποίο κάτι κάποτε είχαμε ακούσει και ούτω καθ' εξής.

Μα είναι λογικό, στο μικρό χωριό της Κύπρου, όλοι να είμαστε γνωστοί και όλοι άγνωστοι. Όμως οι ζωές μας συναντιόνται. Κι ας μην το καταλαβαίνουμε αμέσως. Και αφού η πληροφορία είναι γνώση και άρα δύναμη, το κουτσομπολιό γίνεται εργαλείο? Σίγουρα, ίσως να μην σου χρησιμεύσει ένα κουτσομπολιό που θα ακούσεις για έναν παλιό γνωστό, ούτε και ένα άλλο σχετικά με κάτι ασήμαντο. Αλλά ορίστε που συμβαίνει με τα άλλα για τους συνεργάτες, τους αντιπάλους σου. Και πώς αλλάζουν τα πράγματα για σένα, όταν το αντικείμενο της πληροφορίας ήσουν εσύ.