Αυτοκτονία στην Εξουσία

Όλοι συγκλονιστήκαμε για τον τρόπο που επέλεξε να θέσει τέρμα στην ζωή του ο φαρμακοποιός. Πέτυχε πράγματι τον στόχο του να δώσει ένα μήνυμα. Σε όλους μας ανεξαιρέτως. Κάθε θάνατος είναι συγκλονιστικός έτσι κι αλλιώς. Ακόμα και των ηλικιωμένων, όσο κι αν είναι λύτρωση. Είναι αυτή η κοινή μοίρα που μας περιμένει όλους. Η ματαιότητα του υπάρχειν για λίγο μόνο, για ένα καθορισμένο λίγο μόνο...

Η αυτοκτονία όμως είναι μια πράξη εκκωφαντική. Πάει ενάντια στα κοινά ένστικτα. Ενέχει πολύ θάρρος και πολλή δειλία ταυτόχρονα. Και ακόμα κι αν γίνεται σιωπηλά κι απομονωμένα όπως στη Λεμεσό και τη Θεσσαλονίκη, όπως σε τόσα χωριά κι επαρχίες, σε αντίθεση με τη πολυσύχναστη πλατεία Συντάγματος μπροστά στα μάτια άλλων, πάλι τρομάζει και αφήνει πίσω της ίχνη.

Θα μπορούσαμε εύκολα να υποστηρίξουμε ότι η αύξηση στον αριθμό των αυτοκτονιών οφείλεται στην οικονομική κρίση. Είναι αυτό που υποστηρίζουν άλλωστε και οι αυτόχειρες στα σημειώματά τους. Αν το σκεφτούμε λίγο όμως, όπως το είδε ο Durkheim, βλέπουμε μια άλλη πιο αφαιρετική αιτία. Το Κράτος. Όχι η κυβέρνηση. Δεν με νοιάζει πιο κόμμα κυβερνά. Είναι η αλλαγή στη θεώρηση του Κράτους. Και των δεσμών τους οποίους αντιπροσωπεύει. Γιατί οικονομική κρίση υφίσταται, επειδή την αφήσαμε να υφίσταται. Είναι η άκρατη φιλελευθεροποίηση σε ένα άκρατο καπιταλιστικό σύστημα. Αφέθηκε χωρίς έλεγχο και αφαίμαξε ότι μπορούσε. Και δεν άφησε τους πόρους σε εκείνον το θεσμό που άλλοτε προωθούσε την ανακατανομή του πλούτου. Τώρα η ζυγαριά του πλούτου γέρνει στους λίγους και το Κράτος είναι στην άλλη πλευρά, αφού μόνο του απαρνήθηκε την εξουσία που κάποτε είχε να επιβλέπει και να ελέγχει τον χώρο της οικονομίας. Και κανένας πολιτικός δεν έχει τα κότσια ή τη δύναμη να αναλάβει την ευθύνη μιας δυναμικής κίνησης. Μονάχα βγαίνουν και εξυμνούν την ανθρώπινη τραγωδία. Κι ας έπονται περισσότερες...