270 km Αγάπης με Κανό

***English Text Follows***

270 χιλιόμετρα αγάπης πρόκειται πρόκειται να διανύσουν κωπυλάτες για τον Σύνδεσμο για Άτομα με Αυτισμό!

Η θαλάσσια διαδρομή τους ξεκίνησε από την Πόλη της Χρυσοχούς στις 23 Αυγούστου 2010 με τελικό προορισμό τον Πρωταρά! Την Πέμπτη 26 Αυγούστου, τους περιμένουμε στην πόλη μας τη Λεμεσό!

Στόχος μέσα από την προσπάθειά τους, είναι να γίνουν εισφορές για τις μεγάλες ανάγκες του Συνδέσμου.
Για περισσότερες πληροφορίες στα τηλέφωνα 25343461.
_____

270 kilometres of love are about to cover volunteers by canoe!

These volunteers are about to cover the distance from Polis, all the way to Protaras! Their journey started on the 23rd of August 2010 and, on Thursday 26th, we are expecting them in our town, Limassol!

Their goal is, thorught their attempt, to gather donations for the great needs of the Cyprus Autistic Association.
For more informatio call 25343461.
_____

Λέγανε στις ειδήσεις ότι τα βρήκανε λίγο σκούρα στα νερά του Ακάμα... Μπράβο τους πάντως και καλή συνέχεια να έχουν!

Αλλάζω Όνομα και Αριθμό

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης και σε λιγότερο φιλοσοφικό ύφος, έρχονται να ταιριάξουν οι "κυνικές" για πολλούς δηλώσεις του Eric Schmidt. Επιτρέψτε μου, να μην αναφερθώ στο θέμα της προστασίας της ιδιωτικότητας στο διαδίκτυο, αλλά σε μια άλλη πτυχή που προέκυψε από τη συνέντευξή του στη Wall Street Journal.

Υποστηρίξαμε λοιπόν, πριν λίγες μέρες, ότι η ταυτότητα είναι ρευστή, αλλάζει και μεταμορφώνεται διαρκώς. Είπαμε επίσης ότι η ταυτότητα του κάθ' ενός κατοχυρώνεται πολλές φορές στο φαντασιακό του περιβάλλοντός μας από αυτό που εκδηλώνεις δημόσια, ή αλλιώς "είσαι ό,τι δηλώσεις". Τώρα θέλουμε να προσθέσουμε, κάτι που εφάρμοζε και στην πράξη ο Albert Camus, πως η ποιότητα δημιουργείται συχνά από την ποσότητα.

Πώς συνδέονται όλα αυτά; Είναι αποδεκτό ότι ο αυθορμητισμός και η επιπολαιότητα είναι χαρακτηριστικό της νεαρής ηλικίας, σε άλλα άτομα σε μεγάλο βαθμό και σε άλλα λιγότερο. Την ίδια στιγμή ο πειραματισμός και η δεκτικότητα σε νέες εμπειρίες περιλαμβάνονται στην εφηβεία. Με το διαδύκτιο και την εξάπλωση των κοινωνικών δυκτίων, η εκδήλωση και δημοσιοποίηση αποδεικτικών τέτοιων εμπειριών, ίσως και εκκούσια σε υπερβολικό βαθμό μέσα από την αφέλεια των νέων, είναι γεγονός. Τα βλέπουμε καθημερινά από φίλους και γνωστούς στις δικές μας σελίδες, στα email μας κτλ.

Αν λοιπόν, η ποσότητα δημιουργεί την ποιότητα, όσες περισσότερες φωτογραφίες βλέπουμε ενός φίλου μας σε clubs με ποτά κτλ, τόσο πιο πολύ ισχυροποιείται στο φαντασιακό μας η ταυτότητα του συγκεκριμένου ως "party animal", ως "νυκτόβιου", ως "αλκοόλα"... Το παιδί αυτό μπορεί να μην πίνει ούτε σταγόνα κατά τη διάρκεια της εβδομάδας και το Σαββάτο που βγαίνει να πίνει το καθιερωμένο ποτηράκι. Απόλυτα σεβαστό κι αποδεκτό. Η ποιότητα όμως "αλκοόλας" καθορίζεται από το πώς προβάλεται η κατανάλωση αλκοόλ και με ποιά συχνότητα. Και σ' αυτό επηρεάζει φυσικά η διάθεση και οι προσωπικές αντιλήψεις ή επιδιώξεις του αποδέκτη, ας το παραδεκτούμε, ο μοντέρνος άνθρωπος δεν λειτουργεί πρωτίστως και πάντοτε με καλές προθέσεις.

Άρα, υπάρχει κάποια βάση στα λεγόμενα του κύριου Schmidt. Στη συνέντευξή του μάλιστα, προέβλεψε πως στο μέλλον οι νέοι με την ενηλικίωσή τους θα αλλάζουν όνομα για να ξεφύγουν από το βεβαρυμένο διαδυκτιακό τους παρελθόν, και πως ακόμα οι ίδιες οι κυβερνήσεις θα παρέχουν αυτή την υπηρεσία! Δήλωση που μπορεί να ακούγεται υπερβολική, ίσως και τρομακτική. Σ' αυτήν υπήρξαν ήδη πολλές ενστάσεις. Μα μετά από τόσα που είδαν τα μάτια μας και με την αναγνώριση της σημαντικότητας της ταυτότητας, ή τελος πάντων του προσώπου που δείχνεις δημόσια, το αμφιβάλλετε;

Αγνώστου Ταυτότητας

Λένε, και δυστυχώς στο μικροαστικό μυαλό του Κύπριου συνήθως ισχύει, ότι "Είσαι ό,τι δηλώσεις". Τρανό παράδειγμα οι πάμπολλοι developers και τα ακόμα περισσότερα θύματά τους που τώρα γυρεύουν το δίκιο τους στα δικαστήρια, οι ειδικοί φυσιοθεραπευτές-χειροπράκτες - τσαρλατάνοι και ο καημένος γεράκος που πήγε άδικα αλλά ο τυχερός γρήγορα, και τόσες άλλες φίρμες και μη στην TV που τα παίρνουν χοντρά απλά επειδή πουλάνε ψώνιο και τρέλα στην οθόνη. Και λίγα λέω...

Ακριβώς όμως, όπως λέει κι ο Nietzsche "η Aλήθεια δημιουργείται και δεν ανακαλύπτεται", έτσι κι η ταυτότητα του κάθε ατόμου ανακαλύπτεται, ανακατασκευάζεται κι αλλάζει. Είναι ρευστή και άμορφη, περιοδική και ανάξια εμπιστοσύνης. Εξελίσσεται και μεταμορφώνεται ανά πάσα στιγμή, με κάθε τί καινούργιο ή παλιό, σε κάθε βήμα, με κάθε αναπνοή στην εκπνοή διαφέρεις.

Είναι όπως το περιέγραφε ο Nietzsche απ' την αρχή κι όπως το εξέλιξε ο Goffmann κατόπιν. Ζεις σαν μάσκες. Όχι με μάσκα, αλλά σαν πραγματική μάσκα, και όχι μόνο σαν μια μάσκα, αλλά πολλές διαφορετικές κι εναλλασσόμενες μαζί. Έχεις ταυτότητα? Έχεις. Πολλές μάλιστα. Κάθε μάσκα και ταυτότητα. Κάθε στιγμή και άλλη μάσκα. Μα κάτω από τις μάσκες? Είσαι εσύ. Γυμνός και πάλι μεταμφιεσμένος. Γιατί κανείς δεν σε ξέρει καλά, ούτε κι εσύ ο ίδιος καν. Απλά ψάχνεσαι και βρίσκεσαι σε στιγμές έντασεις, χωρίς όμως λύτρωση. Μοναχά παροδική ψευδαίσθηση ότι υπάρχεις τελικά. Κι ας ξέρεις πως αυτό δεν είσαι εσύ. Μα τελικά ποιος είσαι?

Πάλι Φυσάει Ζεστός Αέρας

Μαζί! Την ίσως "πιο ζεστή νύχτα του καλοκαιριού", μες την αποπνικτική υγρασία της Λεμεσού, έμοιαζε σαν να "πλέουμε στο νερό" μια με τον Ανεστόπουλο και μια με τον Παυλίδη...

Όχι και η καλύτερη συναυλία που πήγα ποτέ, ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματα, παράξενα, ξενικά... Λίγο η ζέστη, λίγο η επιστροφή στη Λεμεσό, λίγο η απογοήτευση για τον Αγγέλακα, λίγο η νέα δουλειά του Θάνου που δεν πρόλαβε να ωριμάσει μέσα μου, ούτε ανάμεσα στο κυπριακό κοινό, λίγο η Κυριακή και οι διακοπές, λίγο τα γεράματα... Δύσκολα τα πράγματα όταν έχεις μέτρο σύγκρισης. Αλλά το απόλαυσα, μέχρι το κόκκαλο, μέχρι και την τελευταία στιγμή.

Μια νύχτα εναλλακτική κι όχι εξαιτίας του χαρακτήρα της μουσικής. Τόσο βασανιστικά εναλλακτική που πονούσε από γλυκιά νοσταλγία κι αναμνήσεις. Σαν ένα πέρασμα σε μια παράλληλη διάσταση στο χωροχρόνο. Ήθελε να φτάσει κάπου εκεί, δεν τα κατάφερε, μα άγγιξε το τέλειο και τ' άφισε να φύγει. Έτσι δεν μοιάζει πάντα η ζωή? Όλο απογοητεύσεις κι εκπλήξεις.

Ήταν όμως λίγο άτυχη η στιγμή. Ειδικότερα για τον Θάνο, που κουβαλάει ακόμη τη φωνή των Κρίνων όσο κι αν άλλαξε φάτσα. Ο Παυλίδης όσο να 'ναι έβγαλε και δυό προσωπικούς δίσκους. Κι ακόμα περιορίστηκε στο να πει 3-4 δικά του τραγούδια κι περισσότερα των Ξύλινων Σπαθιών. Γιατί το ξέρει πως το κοινό, και δη στην Κύπρο, μένει κολημένο στα παλιά, τα γνωστά, τα σίγουρα. Αξιέπαινος κι αξιοθαύμαστος ο Θάνος που τραγούδησε τη ψυχή του με βροχή τον ιδρώτα σε κάθε του ξέσπασμα. Μα άλλη η εξομολόγηση στον Ιανό κι άλλη στη σκηνή του ποταμού.

Όσον αφορά τη διοργάνωση, καταπληκτική. Αξίζουν πράγματι συγχαρητήρια και στους Friends και το Δήμο Γερμασόγιας. Για τους Κύπριους που ανοίξαν τη συναυλία τί απ' όλα να ξαναπούμε? Και σ' αυτούς, στον καθένα ξεχωριστά μπράβο κι ελπίζω να μην τελειώσει εδώ το καλοκαίρι.