Φορολογία στα Γήπεδα

"Εγώ δεν πάω μάππα, γιατί να πιερώσω;" "Εν θωρείς ούτε στην τηλεόραση;" "Όι! Αφού ξέρεις, με εγώ ασχολούμαι, με τα κοπελούθκια μου."

Εύλογη η ερώτηση του φίλου. Αποτελεί ακριβώς παράδειγμα στη θεώρηση του υπουργού οικονομικών για κοινωνική αδικία σε περίπτωση που επιβληθούν βαρύτεροι φόροι, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες αστυνόμευσης των γηπέδων. Αφού καταλήξαμε λοιπόν ότι η αστυνόμευση είναι απαραίτητη, παρά τις αντιθέσεις των "φιλάθλων" και παλιότερα της UEFA, οφείλουμε να καλύψουμε κάπως τα έξοδα αυτά, πέραν του ποσού που είχε προβλεφθεί από τον ΚΟΑ.

Πώς όμως αν όχι με κρατικά λεφτά; Ο αντίλογος στον υπουργό και στον φίλο πιο πάνω θα ήταν πως, όλοι πληρώνουμε φόρους από τους οποίους μπορεί να μην επωφελούμαστε ποτέ άμεσα. Πχ., οι επιχορηγήσεις του γραφείου ευημερίας προέρχονται από φόρους που πληρώνουμε όλοι μας, λίγοι όμως τις δικαιούνται. Το ίδιο συμβαίνει με τα λεφτά που πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, για τα δημόσια έργα και τόσα άλλα. Τί θα πείραζε αν ένα μέρος από τα δημόσια έσοδα πήγαινε και για την αστυνόμευση ποδοσφαιρικών αγώνων;

Εδώ επιστρέφουμε στον όρο της κοινωνικής αδικίας. Ο ίδιος αντίλογος ίσως να συνέχιζε πως το ίδιο αδικία είναι να πληρώνονται αυτοί οι φόροι, αφού δεν εκμεταλλεύονται προς όφελος μας. Η διαφορά όμως εναπόκειται στην ιδεολογία διαχείρισης τους και μιας που και αυτή η κυβέρνηση, όπως και οι άλλες στο πνεύμα των καιρών, θέλει να περάσει ως πρότυπο Κοινωνικού Κράτους, εκτός από το μέρος που παρακρατεί για τα λειτουργικά του έξοδα, τους διαμοιράζει σε ευάλωτες και περιθωριοποιημένες υποομάδες. Το να μαζέψει λεφτά και να τα χρησιμοποιήσει σε έναν τομέα, που όχι μόνο θεωρείται το νέο "όποιο" του λαού μετά την θρησκεία, αλλά αποφέρει πολλά εκατομμύρια σε μονάδες, κάθε άλλο παρά κοινωνικό μέτρο μπορεί να χαρακτηριστεί. Η χρήση των χρημάτων για πλουτισμό ή για επιβίωση είναι το ζητούμενο.

Κι εδώ βρίσκεται η ουσία, εδώ βρίσκεται και η λύση. "Χέρι πούγκα σας!" θα έλεγε στα ποδοσφαιρικά σωματεία ο φίλος, όχι μόνο για ένα μικρό μέρος των εξόδων της αστυνόμευσης, αλλά το μεγαλύτερο ποσόν και όλων των υπόλοιπων εξόδων και συντήρησης και επιδιόρθωσης των ζημιών.

Η Πρόθεση της Καταδίκης

Αν ο διάβολος υπήρχε, πράγματι θα είχε πολλά ποδάρια κατά το λαϊκό ρητό. Και καμιά φορά, άμα τύχει κι ένα από αυτά σπάσει, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι κακουργηματική πράξη, ίσως κι ανθρωποκτονία. Όμως η πρόθεση, ένα συστατικό στοιχείο καθοριστικό για την έκταση της ποινής, είναι μια έννοια ρευστή, γιατί αντίθετα με το αποτέλεσμα της εγκληματικής ενέργειας ή -εν μέρη- τις αντικειμενικές συνθήκες, δεν είναι ορατή, δεν είναι μετρήσιμη.

Είναι πάνω σ' αυτό το στοιχείο που στηρίζεται, αν όχι κάθε φορά τις πλείστες, η υπεράσπιση του κατηγορουμένου. Γιατί ο νομοθέτης, αναγνωρίζοντας την επίδραση του παραλόγου, της τύχης και των συμπτώσεων, στην ανθρώπινη μοίρα, τιμωρεί επιεικέστερα τα εγκλήματα εξ αμελείας ή άνευ προθέσεως. Οπότε και όπου υπάρχει αξιόποινη πράξη, ο υπαίτιος καλείται να πληρώσει ανάλογα της πραγματικής και της προσδοκώμενης ζημιάς καθώς και των περιστάσεων. Όταν η προσδοκία για καταστροφή απουσιάζει, η επιβαλλόμενη ποινή από το δικαστήριο οφείλει να είναι η ελάχιστη. Σ' αυτήν της τη παρουσία/απουσία είναι που περιστρέφεται το νομικιστικό παιχνίδι.

Η περίπτωση του Robert Farquharson είναι παραδειγματική. Αφού εξέτισε δύο περίπου χρόνια προφυλακιστέος και άλλα τόσα σε κάθειρξη για ένα έγκλημα που εμπίπτει σε τομείς ισχυρά απεχθείς στο κοινωνικό φαντασιακό, αυτών της τεκνοκτονίας και των εγκλημάτων πάθους, κάτι που εξυπηρετούσε τα μέγιστα το βαθμό θεαματικότητας της υπόθεσης καθώς και τα χαρακτηριστικά του ρόλου του δολοφόνου, αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση μόλις την περασμένη Δευτέρα. Κι ο λόγος: η υπεράσπιση διέψευσε την απόδειξη παρουσίας προθέσεως αναγκάζοντας ομόφωνα τους δικαστές να εξαγγείλουν την επιλογή της εγγύησης.

Είναι αναμενόμενο το γεγονός αυτό να "θίγει" το αίσθημα φυσικού δικαίου του κοινού, όπως άλλωστε φάνηκε από τα αυστραλιανά μέσα ενημέρωσης. Είναι όμως αντικειμενικά άδικο αυτό που συνέβη; Ξεγλίστρησε ο Ferquharson από τη Δικαιοσύνη μέσα από ένα παραθυράκι του νόμου; Το αποδεικτικό στοιχείο της πρόθεσης ήταν μια εξ ακοής μαρτυρία μιας συζήτησης, χωρίς τρίτους παρόντες, μήνες πριν το συγκεκριμένο περιστατικό. Ο κατηγορούμενος είχε δηλώσει πως ήθελε να εκδικηθεί την πρώην σύντροφό του "παίρνοντας απ' αυτήν ό,τι πολυτιμότερο έχει". Στη δίκη, το υπονοούμενο αυτό χρησιμοποιήθηκε στο να στηρίξει την κατηγορία του φόνου εκ προμελέτης, υπονοώντας πως "ό,τι πολυτιμότερο" έχει μια μάνα είναι τα παιδιά της. Καταρρίπτοντας τη μαρτυρία αυτή, η ύπαρξη πρόθεσης εξαφανίζεται αφήνοντας υπόνοιες το συμβάν να πρόκειτο για ατύχημα.

Εγείρονται τώρα εντελώς διαφορετικά ερωτηματικά, ερωτηματικά που όμως δεν εξυπηρετούν τόσο το "εμπόριο φόβου" των ΜΜΕ και γι' αυτό δεν ακούστηκαν ακόμα. Πώς ένα δικαστήριο καταδίκασε σε τρεις φορές ισόβια αποδεχόμενο μια εξ ακοής μαρτυρία ενός υπονοούμενου -σε συνδυασμό βέβαια με άλλα στοιχεία της συμπεριφοράς του κατηγορουμένου εκείνη τη νύχτα- για ανθρωποκτονία με πρόθεση; Μήπως κατακραυγή της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ παρέσυρε το δικαστήριο στη λήξη λανθασμένης ή πιο τιμωρητικής απόφασης; Αν αυτό αληθεύει, πώς ξεπληρώνονται τέσσερα και πλέον χρόνια στέρησης της ελευθερίας, ισόβιου στιγματισμού και ψυχικής οδύνης;

Σημειώστε πως η ίδια η μητέρα των θυμάτων πίστευε από την αρχή την αθωότητα του πρώην συζύγου της και στάθηκε, όπως και στην φωτογραφία, στο πλάι του καθ' όλη αυτή τη διάρκεια.

*Η φωτογραφία από τη Herald Sun .au

Σαν Δάκρυα...

Η αγωνία του ανθρώπου καθρεφτισμένη στην μόνη αιωνιότητα, αυτή της Φύσης...

What's New Copycats?

Το ότι δεν έχουμε καμία πρωτοτυπία σαν λαός και επαναπαυόμαστε στη μετριότητά μας είναι πλέον δεδομένο. Ακόμα και οι διάφορες αποκλείσεις, όπως το ξέσπασμα στη Λάρνακα σήμερα, δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα στενά όρια της κυπριακής νοοτροπίας. Φυσικά, στο συγκεκριμένο επεισόδιο, πρέπει να συμπεριληφθούν οι παράγοντες του αυθορμητισμού της νεότητας και η ανάγκη εκτόνωσης.

Ωστόσο, είναι απαράδεκτο ένα τραγικό συμβάν που οδήγησε στο θάνατο ενός αγοριού να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και ίσως διαστρέβλωσης των γεγονότων, ώστε να προσφέρει μια ευκαιρία οι νεαροί "να δείξουν τον νουν τους". Επ' αυτής της ευκαιρίας λοιπόν, επιχείρησαν να αντιγράψουν τις πορείες στην Αθήνα κατά το πρότυπο της μνήμης του Αλέξη. Πράγματι, επιφανειακά, αν τα όσα ισχυρίστηκε ο εξ ακοής μάρτυρας αληθεύουν, υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ των δύο θανάτων. Η εκλαϊκευμένη δε αντίληψη πιθανόν να ισχυριζόταν ότι είναι "το ίδιο και το αυτό". Και όμως όχι! Υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές πέραν των πρωταγωνιστών που δεν αφήνουν περιθώρια σύγκρισης.

Προσωπικά, όσον αφορά το σημερινό επεισόδιο, το θεωρώ ένα ανώριμο ξέσπασμα εντελώς αχρείαστο και προσβλητικό προς τη μνήμη όχι μόνο του παιδιού, αλλά και όλων όσων χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο. Λυπάμαι που η μικροαστική στενοκεφαλιά μας και οι εκφυλισμένες προτεραιότητες μας έχουν μολύνει και τη νέα γενιά. Η κατάσταση διαιωνίζεται...