Πουτάνες οι ελπίδες σας κι αυτές τις πατρονάρουν

Κάθε φορά που κινδυνεύω να κυλήσω, θυμάμαι τον παλιό αγαπημένο Albert Camus και το Σίσυφο, τον Ξένο και τη μάνα του, τους Γάλλους και τους Γερμανούς, και μετά τ' αμάξι και το τέλος.

Είναι αυτή η καταραμένη κακή συνήθεια που ξέχασε ν' αναφέρει ο Πασχαλίδης και που τόσο πουλάν οι Εκκλησιές. Ακόμα κι ο σοφός λαός γελάστηκε και επιμένει να λέει "η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία." Ναι, έχει δίκαιο όμως... Πεθαίνει τελευταία η ελπίδα γιατί είναι ωραία. Είναι ωραία, καθησυχαστική και πρόσχαρη. Σε νανουρίζει κι εσύ κοιτάς ψηλά και προχωράς, θηρίο ήμερο δεμένο μ' αλυσίδες.

Μα είναι γελοία αυτή η φράση, όσο γελοία είναι κι η ίδια η ζωή. Γιατί είναι η ελπίδα που πρέπει να πεθάνει πρώτα αν θες εσύ πραγματικά να ζεις. Και κάθε στιγμή που ζεις να την ξανασκοτώνεις και να την ξανασκοτώνεις. Γιατί είναι πανούργα η άτιμη και σε κυνηγά. Είναι γλυκιά και σε καλεί σαν Σειρήνα να ξανακυλήσεις.

Μα μην ελπίζεις, μην φοβάσαι. Κι αν σε αφορίζουν, κι αν γεράσεις, κι αν σε κλείσουν στο τρελάδικο, στη φυλακή, εσύ είσαι πιο ελεύθερος κι απ' τα πουλιά. Γιατί ξέρεις την αλήθεια, η συνείδηση σου δίνει δύναμη. Επαναστατείς, δεν εγκαταλείπεις. Γιατί όταν σταματήσεις να ψάχνεις το δρόμο για τον πύργο, θυμάσαι να ζήσεις τις στιγμές. Και γίνεσαι πλούσιος, αυτάρκης, δυνατός.

Δεν αποζητάς το τέλος, όμως είσαι πάντα έτοιμος γι' αυτό. Είσαι ήρεμος και πάντα ανήσυχος. Αφού το ξέρεις πως η ετυμηγορία είναι η ίδια. Κι έτσι θα πεθάνουμε όλοι "σαν το σκυλί".