Το ξέρετε πως είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Αν το ψάξετε στην ετικέτα "Μουσική", θα δείτε ότι με διακατέχει ένας βαθμός ενθουσιασμού όποτε μιλάω, ακούω, διαβάζω, βλέπω τα Υπόγεια Ρεύματα. Και φυσικά δεν μπορούσα να λείψω από το, all-time-classic-από-τα-μαθητικά-μου-χρόνια-ακόμα, Kingston το περασμένο Σάββατο!
Χα! Έτσι, είναι να μην μου θυμήσεις τα παλιά. Τόσα χρόνια μετά... Διαφορετικός χρόνος, διαφορετικός τόπος, διαφορετικά πρόσωπα, ίδιο συναίσθημα....
Κι ας αλλάξανε και διαβήκανε πολλοί, δεν με νοιάζει, δεν πειράζει. Αφού και μόνο οι επιλογές και τα πειράγματα και οι ξένοι στίχοι με την καλμαρίστικη προφορά του Γρηγόρη, αλλά τί εξωπραγματική φωνή! Και η στροφή σε μια απόκοσμη ατμοσφαιρικότητα που ανακατώνει μέσα όλους και όλα και αναμνήσεις και αγάπες και αναπολήσεις και ελπίδες και ανυπόμονους ρυθμούς και θέλω και όχι... Και ναι! Ακόμα ανήσυχοι! Η μεγαλύτερη έκπληξη για μένα ήταν τα ξένα κομμάτια. Από Radiohead, σε ελληνική απόδοση του "Which Side Are You On", μέχρι και το "Loser" του Beck! Χωρίς να ξεχνάμε φυσικά τις ρίζες μας, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, Κώστα Καριωτάκη, σε διαστρευλωμένες εκδοχές μόνο με την καλή, υπόγεια, σκοτεινή έννοια. Πέππα είσαι Θεός! Γιατί αν αλλού οι κιθάρες είναι που δίνουν ατμοσφαιρικότητα, εσύ κάνεις αποδεικνύεις το αλλιώς! Και αν και δεν έπαιξε το πριόνι του, το μπάσο του Γιούσεφ ήταν μοναδικό. Και λίγα λέω!
Και τελικά, έφυγαν. Κι ήθελα λίγο παραπάνω, ένα Παιδικό, έναν Όρθρο των Ψυχών, αλλά Δεν Με Νοιάζει, δεν με νοιάζει, δεν πειράζει, δεν πειράζει.... Γιατί ήταν απόλαυση, ένα ηδονικό διάλλειμα στα τετριμμένα της πόλης... Και περιμένω κι άλλα.
Χα! Έτσι, είναι να μην μου θυμήσεις τα παλιά. Τόσα χρόνια μετά... Διαφορετικός χρόνος, διαφορετικός τόπος, διαφορετικά πρόσωπα, ίδιο συναίσθημα....
Κι ας αλλάξανε και διαβήκανε πολλοί, δεν με νοιάζει, δεν πειράζει. Αφού και μόνο οι επιλογές και τα πειράγματα και οι ξένοι στίχοι με την καλμαρίστικη προφορά του Γρηγόρη, αλλά τί εξωπραγματική φωνή! Και η στροφή σε μια απόκοσμη ατμοσφαιρικότητα που ανακατώνει μέσα όλους και όλα και αναμνήσεις και αγάπες και αναπολήσεις και ελπίδες και ανυπόμονους ρυθμούς και θέλω και όχι... Και ναι! Ακόμα ανήσυχοι! Η μεγαλύτερη έκπληξη για μένα ήταν τα ξένα κομμάτια. Από Radiohead, σε ελληνική απόδοση του "Which Side Are You On", μέχρι και το "Loser" του Beck! Χωρίς να ξεχνάμε φυσικά τις ρίζες μας, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, Κώστα Καριωτάκη, σε διαστρευλωμένες εκδοχές μόνο με την καλή, υπόγεια, σκοτεινή έννοια. Πέππα είσαι Θεός! Γιατί αν αλλού οι κιθάρες είναι που δίνουν ατμοσφαιρικότητα, εσύ κάνεις αποδεικνύεις το αλλιώς! Και αν και δεν έπαιξε το πριόνι του, το μπάσο του Γιούσεφ ήταν μοναδικό. Και λίγα λέω!
Και τελικά, έφυγαν. Κι ήθελα λίγο παραπάνω, ένα Παιδικό, έναν Όρθρο των Ψυχών, αλλά Δεν Με Νοιάζει, δεν με νοιάζει, δεν πειράζει, δεν πειράζει.... Γιατί ήταν απόλαυση, ένα ηδονικό διάλλειμα στα τετριμμένα της πόλης... Και περιμένω κι άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου