Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Αυτοκτονία στο Κράτος


Όταν άκουσα τις δηλώσεις του πατέρα του 15χρονου αυτόχειρα, σήμερα το μεσημέρι στις ειδήσεις του Super Sports FM, σπάραξε η καρδιά μου, αλλά και απόρησα. Φαίνεται πως έχω μείνει λίγο πίσω στα της πόλης μου τα τελευταία 8 χρόνια, μα πάντα είχα την κρυφή ελπίδα πως τα πράγματα θα καλυτερεύανε από τότε, αλλά αν είναι όπως τα περιγράφει τότε έχουμε ξεφύγει για τα καλά...

Με δυό λόγια και διορθώστε με αν θυμάμαι κάτι λάθος, μέσα στον τόσο πόνο για το χαμό του μωρού του και τις φήμες των μήντια, ο πατέρας βρήκε το σθένος να βγάλει προς τα έξω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα αίτια της αυτοκτονίας του υιού του. Πρώτον, δεν επρόκειτο για μια ιστορία νεανικού έρωτα, όχι. Το παιδί χρωστούσε λεφτά και μάλιστα σε μια "συμμορία", "φατριά" την ονόμαζε, εξωσχολικών που αποτελείται από αδέρφια, ξαδέρφια και ούτω καθ' εξής, που κυκλοφορούν στα σχολεία και πουλούν, ενίοτε εξαναγκάζουν τους μαθητές να αγοράσουν ναρκωτικά, τσάκρες και λοιπά διάφορα και εμπλέκονται επιπλέον σε ξυλοδαρμούς, εκφοβισμούς και άλλες παραβατικές συμπεριφορές. Ο μεγαλύτερος εξ αυτών, όπως δήλωσε ο πατέρας, είναι μόλις 19 χρόνων. Ο 15χρονος απειλείτο με την ζωή του και την ασφάλεια της οικογενείας του. Προτίμησε να το τελειώσει ως εκεί.

 Δεν πρόκειται να σχολιάσω περαιτέρω τα γεγονότα. Θα πω μόνο ότι αν τα πιο πάνω ευσταθούν , τότε τα ανωτέρω είναι μια τρανταχτή απόδειξη για την ύπαρξη ενός τεράστιου κενού του Κοινωνικού Κράτους και μια παταγώδης αποτυχία του. Αυτή η "συμμορία" δεν δημιουργήθηκε από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε έχει ως αποκλειστική ενασχόληση την πώληση τσάκρων τις ημέρες πριν το Πάσχα. Δεν έχει μια κάποια εξειδίκευση, ακόμα τουλάχιστον. Αλλά έχει ζυμωθεί αρκετά ώστε να κάνει τόσο καλό μάρκετινγκ που να γίνεται πιστευτή. Και αυτό είναι αρκετό. Αν οι θεωρητικοί της υποκουλτούρας είναι σωστοί, η "συμμορία" θα πάψει να υφίσταται εντός 5-10 ετών. Αν όμως το όφελος, όχι μόνο το οικονομικό, είναι τόσο ικανοποιητικό και το αντίτιμο σχετικά μικρό, τότε αναγιώνουμε τους νεότερους Αεροπόρους. Και όλα αυτά γιατί δεν υπήρξε τροχοπέδι την στιγμή που έπρεπε. Και εννοώ την ΠΡΟΛΗΨΗ σε νεαρή ηλικία, που δεν θα μπορούσε παρά να είναι κρατική, αν επρόκειτο να είναι πολυεπίπεδη και οργανωμένη. Γιατί αν πράγματι όσα είπε ο πατέρας είναι αλήθεια, δεν έχουμε χάσει μόνο ένα μωρό. Έχουμε ήδη χάσει όλα τα μωρά του σχολείου του 15χρονου, όλα τα μωρά που είχαν δοσοληψίες με τη "συμμορία", τα μωρά που ανήκουν στην "συμμορία" και όλη τους την οικογένεια. Και αυτό είναι αρκετό για να το καθιστά θέμα πρωτίστης σημασία για το Κοινωνικό Κράτος.

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Αυτοκτονία στην Εξουσία

Όλοι συγκλονιστήκαμε για τον τρόπο που επέλεξε να θέσει τέρμα στην ζωή του ο φαρμακοποιός. Πέτυχε πράγματι τον στόχο του να δώσει ένα μήνυμα. Σε όλους μας ανεξαιρέτως. Κάθε θάνατος είναι συγκλονιστικός έτσι κι αλλιώς. Ακόμα και των ηλικιωμένων, όσο κι αν είναι λύτρωση. Είναι αυτή η κοινή μοίρα που μας περιμένει όλους. Η ματαιότητα του υπάρχειν για λίγο μόνο, για ένα καθορισμένο λίγο μόνο...

Η αυτοκτονία όμως είναι μια πράξη εκκωφαντική. Πάει ενάντια στα κοινά ένστικτα. Ενέχει πολύ θάρρος και πολλή δειλία ταυτόχρονα. Και ακόμα κι αν γίνεται σιωπηλά κι απομονωμένα όπως στη Λεμεσό και τη Θεσσαλονίκη, όπως σε τόσα χωριά κι επαρχίες, σε αντίθεση με τη πολυσύχναστη πλατεία Συντάγματος μπροστά στα μάτια άλλων, πάλι τρομάζει και αφήνει πίσω της ίχνη.

Θα μπορούσαμε εύκολα να υποστηρίξουμε ότι η αύξηση στον αριθμό των αυτοκτονιών οφείλεται στην οικονομική κρίση. Είναι αυτό που υποστηρίζουν άλλωστε και οι αυτόχειρες στα σημειώματά τους. Αν το σκεφτούμε λίγο όμως, όπως το είδε ο Durkheim, βλέπουμε μια άλλη πιο αφαιρετική αιτία. Το Κράτος. Όχι η κυβέρνηση. Δεν με νοιάζει πιο κόμμα κυβερνά. Είναι η αλλαγή στη θεώρηση του Κράτους. Και των δεσμών τους οποίους αντιπροσωπεύει. Γιατί οικονομική κρίση υφίσταται, επειδή την αφήσαμε να υφίσταται. Είναι η άκρατη φιλελευθεροποίηση σε ένα άκρατο καπιταλιστικό σύστημα. Αφέθηκε χωρίς έλεγχο και αφαίμαξε ότι μπορούσε. Και δεν άφησε τους πόρους σε εκείνον το θεσμό που άλλοτε προωθούσε την ανακατανομή του πλούτου. Τώρα η ζυγαριά του πλούτου γέρνει στους λίγους και το Κράτος είναι στην άλλη πλευρά, αφού μόνο του απαρνήθηκε την εξουσία που κάποτε είχε να επιβλέπει και να ελέγχει τον χώρο της οικονομίας. Και κανένας πολιτικός δεν έχει τα κότσια ή τη δύναμη να αναλάβει την ευθύνη μιας δυναμικής κίνησης. Μονάχα βγαίνουν και εξυμνούν την ανθρώπινη τραγωδία. Κι ας έπονται περισσότερες...

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012