Τουρλού-τουρλού Σκέψεις και Ασυναρτησίες περί Κρατικών και Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων

Διερωτάμαι καμιά φορά κατά πόσον η Ευρώπη απλά μας ανακάτωσε ή αντιθέτως μας άνοιξε τα μάτια. Σίγουρα η μικρή μας Κύπρος ήταν πίσω στις εξελίξεις, αλλά δεν ήταν και τόσο χάλια... Και τον τουρισμό της είχε, και τα ναρκωτικά της είχε, και την οικονομία της είχε, και την εγκληματικότητά της είχε, και τα νοσοκομεία της είχε, και τους περιθωριοποιημένους της είχε, και τα υπουργεία της είχε, και τους ΜΚΟ της είχε, και οικογενειακούς δεσμούς είχε, και παιδεραστία είχε, και το ποδόσφαιρό της είχε, και τους πρωταθλητές της είχε, και, και, και, και... Μπορούσαμε και καλύτερα δηλαδή, αλλά σχετικά με όσα περάσαμε, καλά τα πηγαίναμε.

Ήρθε λοιπόν μια ωραία πρωία η Ευρώπη με τους επιστήμονες, τα συμβούλια και τις οδηγίες της και μας ζήτησε σε όλα εναρμόνιση. Για να μιλάμε σωστά, δεν ήρθε και τα ζήτησε όλα αυτά ξαφνικά, όχι. Το ξέραμε και το περιμέναμε πως θα συνέβαινε αυτό. Αλλά, η κουλτούρα της τελευταίας στιγμής, όπως πάντα, δεν επέτρεψε να προσχεδιάσουμε μακροχρόνιες στρατηγικές ή να προετοιμάσουμε το έδαφος για βιώσιμες αλλαγές. Και καταλήξαμε στο σήμερα με πολλά υποσχόμενα, εξωτερικά επιβεβλημένα προγράμματα που απευθύνονται σε μια σωρεία κοινωνικών προβλημάτων, τα οποία όμως δεν έχουν ούτε ουσιαστική συνεγασία, ούτε απόδοση, πνίγονται στην γραφειοκρατία και τελικώς εγκαταλείπονται, άλλα λόγω υποστελέγχωσης, άλλα λόγω έλλειψης ανταπόκρισης.

Υπάρχουν μεν επιτυχημένα προγράμματα, δεν λέω, και άξιοι λειτουργοί που συνεργάζονται άριστα με τους ευρωπαΐους συντονιστές. Έχουν όμως πολύ συγκεκριμένους σκοπούς και ομάδες στόχου και κατά κύριο λόγο, υπάγονται σε διάφορα υπουργεία, που σημαίνει ότι και πάλι είναι βραδυκίνητα, πάλι κινδυνεύουν από πολιτικές αστοχίες, πάλι παγιδεύονται στα ίδια πρόσωπα.

Τελικά σκέφτομαι αν υπαρχει σωτηρία... Ούτως ή αλλιώς, δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ το αλάνθαστο πρόγραμμα που καλύπτει τους πάντες ξεπερνώντας όλες τις πρακτικές δυσκολίες. Και η χρηματοδότηση είναι μόνιμο πρόβλημα, είτε πρόκειται για κρατικό πρόγραμμα, είτε ευρωπαϊκό, είτε κάποιας μη κυβερνητικής οργάνωσης. Η κοινωνία περνά σε δεύτερη μοίρα, μπροστά την τρομοκρατία του κεφαλαίου και η παραγωγή πιέζεται ανελέιτα και με οποιοδήποτε κόστος. Το ξέρουμε, όσο ευρωπαίοι κι αν το παίζουμε.

Που γυρνάει ο Γιός σου τα βράδια?

Όχι, ο τίτλος δεν προέρχεται από κάποιο σκυλοτράγουδο, ούτε πρόκειται για κάποια ερώτηση σε πεθερά! Είναι όμως μια καλή ερώτηση σε όλους τους γονείς, κι εκείνους που έχουν τα αγόρια τους, και εννοείται φυσικά και τα κορίτσια τους, ξαπόλιτους, αλλά και όσους νομίζουν πως ή θέλουν να τους δεμένους στα βρακιά τους.

Μπορούμε να δώσουμε πολλά ελαφρυντικά στους γονείς. Φυσικά δεν υπάρχουν γονείς που δεν κάνουν λάθη και ακόμα δεν φταίνε οι γονείς για όλα τα λάθη των παιδιών τους, το υπογραμμίζω αυτό. Όμως, οι άμεσοι συγγενείς και η οικογένεια είναι η πρώτη δικλείδα ασφαλείας για κάθε τί που κάνει ή που περνά το παιδί. Και σίγουρα έχουν μερίδιο ευθύνης γιατί όταν δεν προλαβαίνουν ορισμένα πράγματα.

Ξεκαθαρίζω ότι σε καμία περίπτωση δεν θέλω να υπσοτηρίξω τον τρόπο διαπαιδαγώγησης "των μμμωρών" που προωθείται από τις μάμμμμες στην Κύπρο. Για μένα ο σωστός γονιός-διαπαιδαγωγός στέκεται δίπλα στο παιδί, όχι μπροστά ή πίσω του. Δεν είναι τόσο προστάτης ή δάσκαλος όσο φίλος του. Μαθαίνουν κι ωριμάζουν μαζί. Διευκρινίζουμε πάλι ότι μιλάμε για παιδιά στην εφηβική ηλικία. Ακριβώς όπως αυτά που βόλταραν στην πρωτεύουσα το βράδυ της Παρασκευής.

Πόσοι από τους γονείς αυτών των παιδιών ήξεραν ακριβώς πού ήταν τα παιδιά τους και με ποιους? Δεν ρωτάω αν ήξεραν για το τί έκαναν, γιατί τότε θα ήταν κατηγορία ως συνένοχοι. Πόσοι από εμάς ξέρουμε το στέκι και τα ενδιαφέροντα των παιδιών μας? Το ξέρω πώς είναι δύσκολο να το μάθουμε, πάντα το εκλαμβάνουν ως ανάκριση ή πρήξιμο οι έφηβοι. Μα, πιστέψτε με, πάντα υπάρχει τρόπος να μάθεις. Όσο άσχημη κι αν πιστεύεις ότι είναι η σχέση σου με το παιδί σου, πάντα, σε οποιανδήποτε ηλικία μπορεί να αλλάξει. Δεν θέλω να ακουστώ όπως οι ψυχολόγοι που λένε και ξαναλένε ότι η επικοινωνία είναι το παν, αλλά ναι, παίζει ένα από τους σημαντικότερους ρόλους. Και χρειάζεται διαρκή εκπαίδευση και προσπάθεια κι από τις δυό μεριές. Και μην ανησυχείτε, τα παιδιά ξέρουν. Είναι ρέμπελοι, είναι επαναστάτες, παρασύρονται και δεν αντιλαμβάνονται πλήρως τις συνέπειες, αλλά ξέρουν τί συμβαίνει και θέλουν να μάθουν περισσότερα. Γιατί όχι άλλωστε? Αν δεν πάθουν, δεν θα μάθουν. Το ζητούμενο είναι να μην πάρει κι άλλους η μπάλα στα παθήματα.

Αίσχος

Επιφυλάκτηκα να περιμένω την αστυνομική έκθεση για τα γεγονότα στις Φοινικούδες, όμως αν είναι πράγματι έτσι όπως παρουσιάζεται στο ikypros τότε άδικα την περίμενα... Ελπίζω φυσικά να μην πέφτω θύμα παραπλάνησης των media και της συναισθηματικής μου φόρτισης, αλλά που'ν την αναφορά στις ευθύνες των διαδηλωτών? Τί είναι αυτές οι μ@*^$# για μεταφορά του Rainbow από τη Λεμεσό στη Λάρνακα εν μία νυχτί? Και που είναι τα πολιτικά πρόσωπα που συμμετείχαν στην πορεία να μας πουν τις δικές τους εντυπώσεις? Μόνο το όνομα του προέδρου του ΚΙΣΑ είδα να φιγουράρει στις ειδήσεις. Κάπου χωλαίνει το πράμμα και βρωμά, απογοητευτικά φανερά. Το μόνο σημείο που συμφωνώ είναι οι ευθύνες του Δήμου. Ντροπή κι Αίσχος. Αυτό μόνο...