Welcome Fear

14/03/2010 3:40 ΜΜ



"...Bienvenida a Tijuana
Bienvenida mi suerte
Bienvenida la muerte
Por la Panamericana

Welcome to Tijuana
Tekila, sexo y marihuana
Welcome to Tijuana
Con el coyote no hay aduana..."

Βλέποντας χθες το ντοκιμαντέρ της Μάγιας Τσόκλη για το Μεξικό, στο κομμάτι για την Τιχουάνα, δεν μπόρεσα να μην κάνω μια σύγκριση με την σημερινή κατάσταση στην Κύπρο.
Στο ντοκιμαντέρ, μια κοπέλα μιλά για το πώς τα επίπεδα της εγκληματικότητας στην πόλη επηρεάζουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων. "Περπατάς και γυρνάς συνέχεια το κεφάλι μήπως και κάποιος σ' ακολουθεί..." Ο φόβος έχει κυριεύσει τους κατοίκους ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και κοινωνικής κατάταξης.

Στη μικρή μας Κύπρο τώρα, θυμηθήκανε πάλι να μιλήσουν για την αύξηση της εγκληματικότητας. Και φυσικά μπήκανε στο τρυπάκι να ψάχνουν να επιρρίψουν ευθύνες σε αξιωματούχους. Ναι, δεν διαφωνώ ότι παρατηρείται αύξηση της εγκληματικότητας, ναι, πιστεύω πως υπάρχουν φταίχτες που ίσως και να κατέχουν πολιτικές θέσεις, αλλά ρε κουμπάρε ίνταμπου θέλετε τζαι φοητσιάζετε τον κόσμο;

Ο φόβος του εγκλήματος, και οποιουδήποτε άλλου, τροφοδοτείται, και πολλές φορές δημιουργείται εκ του μηδενός, από την ενημέρωση. Δικαιολογημένος φόβος δημιουργείται από την επίγνωση της πληροφορίας ότι η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί. Υπερβολικός και αδικαιολόγητος φόβος δημιουργείται από την επανάληψη αυτή της πληροφορίας, αφού η ποσότητα μπορεί να επηρεάσει την ποιότητα. Όταν μια πληροφορία (ποιότητα) επαναλαμβάνεται (ποσότητα) επηρεάζεται η σημαντικότητά της (ποιότητα). Τότε η πληροφορία θεωρείται στο φαντασιακό του αποδέκτη πως βρίσκεται σε μια ακραία κατάσταση. Εξού και η αύξηση της ανησυχίας και οι επιπτώσεις στην ποιότητα της καθημερινότητας.

Στην προκείμενη περίπτωση όμως, αυτήν της εγκληματικότητας σε μια ορισμένη περιοχή, η απάντηση δίνεται στο ντοκιμαντέρ από ένα άλλο κάτοικο της Τιχουάνας. "Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης ζει μια φυσιολογική ζωή... Αν βρίσκεσαι στο λάθος σημείο, στη λάθος στιγμή θα γίνει το κακό..." Ίσως να είναι τα φιλοσοφικά του πιστεύω που να τον έκαναν να αναφερθεί, ως άλλος Σελέστ, στην "κακιά ώρα", όμως είναι αυτό είναι που συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Σκεφτείτε μόνον πόσο εσείς φοβόσασταν το έγκλημα μέχρι και την περασμένη βδομάδα. Συγκρίνετε πόσο φοβάται ένας που βλέπει ειδήσεις και ένας που δεν τις παρακολουθεί τακτικά. Ναι, το θέμα υπόκειται και στην υποκειμενική αντίληψη του καθ' ενός, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία πως η προβολή επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό.

Αυτό που οφείλει να αναλογιστεί ο καθένας μας είναι οι σκοπιμότητες. Για ποιο λόγο και ποιος προκαλεί όλο αυτόν τον ντόρο; Που το βασίζει και γιατί περίμενε μέχρι τώρα για να μιλήσει; Πού αποσκοπεί;

Και για το τέλος, όχι πως θέλω να εξισώσω τον Dimitri με τον Manu Chao αλλά, πάρτε άλλο ένα τραγούδι για να ξεκολλήσει το προηγούμενο απ' το μυαλό μας!

"...Μπορεί η ζωή που κάνω κάποια μέρα να με βλάψει
Μ αυτό που έχω μέσα μου δεν πρόκειται ν αλλάξει
Δυο είναι τα μέρη που ποτέ μου δεν ξεχνώ
Το ένα η Βοσνία και το άλλο η Λεμεσός..."



****Update 16/3/10
Και όπως αναμένετο, το σούσουρο συνεχίζεται με τα ΜΜΕ. Αποσκοπώντας σε διαφορετικά συμφέροντα, εξυπηρετούν εμμέσως και των άλλων. Και ο φαύλος κύκλος του φόβου συνεχίζεται...****

Σύνοψη 2010 ή Πώς η Ιστορία δεν έχει Προχωρήσει

Πέρασαν κι έφυγαν οι 2 πρώτοι μήνες του 2010 και η πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετηρίδας δεν φαίνεται να κυλάει πολύ διαφορετικά απ' ότι τα 10 τελευταία χρόνια της προηγούμενης. Κοιτάζοντας προς το μέλλον, η κοινωνία ανακυκλώνει το παρελθόν, διατηρώντας τα πλείστα των κατεστημένων και τροφοδοτώντας τους "ιδεαλιστές" με ελπίδες που πια φυτοζωούν.

Κι ενώ αλλού σωπαίνουν κι εθελοτυφλούν, σε ορισμένες περιπτώσεις με "ιδιαίτερο" ενδιαφέρον, για κάποιους ίσως που προσπαθούν να τους προσδώσουν πολιτική σημασία, οι εξελίξεις τρέχουν. Δηλώσεις κι αντι-δηλώσεις διαψεύδονται, φήμες κυκλοφορούν και οργιάζουν, και το καλύτερο, βγαίνουν στις ειδήσεις σαν διασταυρωμένες πληροφορίες και κατακλύζουν τα πρωτοσέλιδα. Ίσως τελικά το νέο όπιο του λαού να είναι οι ζωές, ή και ο θάνατος ακόμα, των άλλων.

Σε περιπτώσεις, χωρίς "πολιτικό" ενδιαφέρον, στις οποίες δεν περιπλέκονται "δημόσια" πρόσωπα, που δεν προφέρουν στην κάμερα ζωντανές εικόνες και, αντί για έκπληξη, προκαλούν μοναχά θυμό, οι εξελίξεις, αν υπάρχουν, προχωράνε με ρυθμό πιο αργό κι από χελώνας. Τα 10 δεύτερα δημοσιότητας που κερδίζουν κάποτε, είναι γιατί η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο ή όταν η ζημιά τους μπορεί να μετρηθεί σε μονεταριστική αξία και είναι ορατή στο γυμνό καπιταλιστο-φαντασιακό μάτι.

Σε ένα σύστημα που ανακυκλώνει κι ανακυκλώνεται, η πρόοδος και η εξέλιξη της ανθρωπότητας, όπως την εννοούν οι Κοινωνιολόγοι, απλά δεν μπορεί να επιτευχθεί. Η ιδεολογία θυσιάζεται στο βωμό της ύλης και τα όνειρα του μέλλοντος πεθαίνουν χθες.