Σκοπός μας δεν είναι καθ' εαυτόν η επίθεση κατά του καπιταλιστικού συστήματος. Η εγκληματικότητα, όπως έλεγε ο Durkheim, είναι ένα φυσικό επακόλουθο σε μια κοινωνία ανθρώπων, όποια μορφή και να έχει.
Τα εγκλήματα λευκού περιλαιμίου, ωστόσο, ονομάστηκαν έτσι από τον Sutherland λόγω του υψηλού αξιώματος σε εταιρίες που είθισται να κατέχουν οι δράστες τους, τυπικό αυτό στον μονεταρισμό. Αντίθετα με ότι πιστεύεται, τα πιο διαδεδομένα αδικήματα αυτού του τύπου δεν πρόκειται για κομπίνες και ευρείας κλίμακας απάτες τύπου ΧΑΚ και Δήμητρα. Τουναντίον, μετά την φοροδιαφυγή και τις υπεξαιρέσεις, έρχονται οι περιπτώσεις αθέμιτου ανταγωνισμού.
Είτε πρόκειται μεταξύ μεγάλων επιχειρήσεων και μικρο-μεσαίων, είτε για τη δημιουργία καρτέλ, είτε μεταξύ ισόβαθμων υπαλλήλων εταιριών, τέτοιου είδους αδικήματα είναι και τα δυσκολότερα στην απόδειξη κι εξιχνίασή τους. Αν παραμερίσουμε τον κρατικό τομέα, την ευθύνη "έρευνας" σε μια εταιρία, έχει το τμήμα εσωτερικών ελέγχων, το οποίο χρειάζεται να εξετάσει στοίβες με ισολογισμούς και τοινά έγγραφα μέχρι να βρει άκρη. Σε περίπτωση που υπάρχουν υποψίες για αδίκημα εναντίον της από ανάλογη εταιρία, πχ. τράπεζα σε τράπεζα, τότε το αντίστοιχο τμήμα θα αναλάβει την υπεράσπιση της δεύτερης. Κάτι τέτοιο αποβαίνει μοιραίο, μιας και η καταστροφή ή ανακατασκευή στοιχείων από ένα τμήμα που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εταιρίας στην οποία υπάγεται, δεν είναι καθόλου δύσκολη.
Αυτό σε περίπτωση αντιπαράθεσης μεταξύ ισχυρών, αλλά ισοδύναμων εταιριών. Τί γίνεται όμως αν ένας μεγαλοκαρχαρίας ζημιώνει τα συμφέροντα μικρών επιχειρήσεων ή ακόμα και των πολιτών;
Τα εγκλήματα λευκού περιλαιμίου, ωστόσο, ονομάστηκαν έτσι από τον Sutherland λόγω του υψηλού αξιώματος σε εταιρίες που είθισται να κατέχουν οι δράστες τους, τυπικό αυτό στον μονεταρισμό. Αντίθετα με ότι πιστεύεται, τα πιο διαδεδομένα αδικήματα αυτού του τύπου δεν πρόκειται για κομπίνες και ευρείας κλίμακας απάτες τύπου ΧΑΚ και Δήμητρα. Τουναντίον, μετά την φοροδιαφυγή και τις υπεξαιρέσεις, έρχονται οι περιπτώσεις αθέμιτου ανταγωνισμού.
Είτε πρόκειται μεταξύ μεγάλων επιχειρήσεων και μικρο-μεσαίων, είτε για τη δημιουργία καρτέλ, είτε μεταξύ ισόβαθμων υπαλλήλων εταιριών, τέτοιου είδους αδικήματα είναι και τα δυσκολότερα στην απόδειξη κι εξιχνίασή τους. Αν παραμερίσουμε τον κρατικό τομέα, την ευθύνη "έρευνας" σε μια εταιρία, έχει το τμήμα εσωτερικών ελέγχων, το οποίο χρειάζεται να εξετάσει στοίβες με ισολογισμούς και τοινά έγγραφα μέχρι να βρει άκρη. Σε περίπτωση που υπάρχουν υποψίες για αδίκημα εναντίον της από ανάλογη εταιρία, πχ. τράπεζα σε τράπεζα, τότε το αντίστοιχο τμήμα θα αναλάβει την υπεράσπιση της δεύτερης. Κάτι τέτοιο αποβαίνει μοιραίο, μιας και η καταστροφή ή ανακατασκευή στοιχείων από ένα τμήμα που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εταιρίας στην οποία υπάγεται, δεν είναι καθόλου δύσκολη.
Αυτό σε περίπτωση αντιπαράθεσης μεταξύ ισχυρών, αλλά ισοδύναμων εταιριών. Τί γίνεται όμως αν ένας μεγαλοκαρχαρίας ζημιώνει τα συμφέροντα μικρών επιχειρήσεων ή ακόμα και των πολιτών;
